بسمه تعالی

آفتاب   و  سایه  می رقصند   با   هم   ذره   وار  

                                       کافتاب د ین  و سایۀ  حق  شد  امروز آشکار

 دفتر  ایجاد   را  امروز  حق    شیرازه    بست 

                                       تا  در آرد فرد  فرد  اوصاف خود رادرشمار

گلـشن    ابـداع   را   امروز   یـزدان   آ ب   داد 

                                       تا  ز سیرابی  نها ل صنع  گیرد  برگ  و بار

کلک  قدرت  صورتی بر لوح  هستی  برنگاشت  

                                       و  ز تماشای  جما ل  خود  بدو کرد  اقتصا ر

صورت و  صورت نگار از هم  اگر دارید  فرق  

                                       ازچه این صورت ندارد فرق با صورت نگار

عکس صورتگرتوان دید اندراین صورت درست  

                                       تاچه معجزبرده صورتگردراین صورت بکار

راست   پنداری  به  جای  رنگ  سوده است آینه

                                       تا  در آن  صورت ببیند عکس خود  آئینه وار

قدرت  حق   آشگارا   کرد   امروز  آنچه    بود 

                                       کز  تما شا ی   جـما ل   خو یشتن  بد  بیقـرار

در  تمنا ی   وصا ل  خویش  عمری  صبر  کرد 

                                       د ست  شوق   آخر  فرو  درّیـد  جَیب  انتظـار

نا قد عشق  آتشی   زا نگیز  غیرت  بر  فروخت 

                                       تا  بد و   نقد  جما ل  خویش  را   گیرد  عیا ر

تا  به  کی  در پرده  گویم  روز مولود نبی  است    

                                       کوست اندر پرده هم  خود  پردگی هم پرده دار

احـمد   محـمود   ابوالقـاسـم   محمد   عقـل    کل  

                                       مخزن   سرّ   الهی   راز  دار  هشت  و  چا ر

همنشین   لی   مع   اللـه   معنـی   نون  و   القلـم  

                                       رهسـپار  لیـلة   الاسـری   سـوی   پرورد گار

در  حجاب  کنت   کنزاً  بود   حق   پنهان   هنوز   

                                       کو  خدا   را  بندگی  کردی  به   قلب  خاکسار

از  گل   آدم   هنـوز   انــدر  میا ن   نامی   نبود   

                                       کو   شـمار  نسـل  آدم   کـرد  تا  روز  شـما ر

نار  و  جنـّت   بود  در  بطـن   مشـیّت    مختفی   

                                       کو گروهی را به  جنت برد و قومی را به نا ر

آنکه هروصفی که گوئی درحقیقت وصف اوست    

                                       راست پنداری سخن با نعت ا وجُست انحصا ر

پیش  از آن  کز دانه  باشد نام  یا زین  خاک تود     

                                       برگ   با ر هر درختی  دیدی  ا ندر  شاخسا ر

آسـمان   عــد ل   بد   پیـش  از   وجـود  آسـمان   

                                       روزگار  فضل  بد  پیش  از  ظهور  روزگار

پیش  از این  لیـل  و  نهـار اندر قرون   سرمدی     

                                       موی  و روی  احمدی  و اللیل  بود و  والنهار

بچۀ   امکـا ن   هنـوز   انـدر  مشیمه   امـر 

                                       کو  یتیمان  را سر از رحمت  گرفتی در کنا ر

گر  مصوّر  گشتی   اخلاق   کریمش  در قلـوب    

                                       و ر مصوّر گشتی   اوصاف  جمیلش  در دیار

بر  حقا یق   در  ضما ئر  تنگ  بودی  جا یگا ه     

                                       بر خلا یق  در معا بر  ضیق   جستی  رهگذار

چون  به هردعوی دوشاهد باید او مه را دو کرد    

                                       زان دو شاهد  دعوی  د ینش  پذ یرفت اشتها ر

سوسماری  کو سخن  گفته  است  باشاهی  چنان   

                                       بوسه   جـای   انبیـا   زیبـد  لـب  آن   سوسـمار

در وفای عشق  تو مشهور خوبانم  چو  شمع      شب نشین  کوی سربازان و رندانم چوشمع

روزوشب خوابم نمی آید به چشم غم  پرست      بس که  در بیماری هجر تو گریانم چوشمع

رشتۀ  صبرم  به  مقراض  غمت  ببریده شد     همچنان  در آتش  مهر  تو  سوزانم  چوشمع

گر  کمیت  اشک  گلگونم  نبودی  گرم   رو      کی شدی روشن به گیتی رازپنهانم چوشمع

درمیان  آب و آتش همچنان  سرگرم توست       این  دل  زار نزار   اشک   بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانۀ  وصلی  فرست      ورنه  از دردت  جهانی را بسوزانم چوشمع

بی جمال عالم آرای تو  روزم چون شبست      با  کما ل عشق  تو در حین  نقصام  چوشمع

کوه صبرم نرم شد چون موم دردست غمت      تا  در  آب  و آتش  عشقت  گدازانم چوشمع

همچو صبحم یک نفس باقی است با دیدارتو     چهره   بنما  دلبرا تا جان  برافشانم چوشمع

سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین      تا  منور  گردد  از  دیدارت  ایوانم چوشمع

آتش مهر تو را حافظ  عجب  در سرگرفت       آتش  دل  کی  به  آب  دیده  بنشانم چوشمع

عنقـای    قاف   را  هوس   آشیـانه   بود    غوغای  نینوا  همه  در  ره  بهانه بود

جایی که خورده  بود  می، آنجا  نهاد سر    دُردی کشی که مست شراب شبانه بود

یکباره سوخت زآتش غیرت هوای عشق    موهـوم  پرده ای، اگر انـدر میانـه بود

در یک  طبق به  جلوۀ  جانان  نثار کرد    هر  دُرّ  شاهـوار کش اندر خـزانه بود

نامد به جز نوای حسینی به  پرده راست     روزی که درحریم الست این ترانه بود

بالله  که جا نداشت  بجز نی  نشان در او    آن  سینه ای  که  تیر بلا را نشانه بود

کوری  نظاره  کن که  شکستند   کوفیان    آئینه ای  که  مظهر  حسن  یگانه بود

گشود مرغ  طرب باز چون هما پروبال        فکند    بر   سر   خورشید   سایۀ    اقبال

به   یمن  عید  غدیر  انبساط   جام  مدام     زدود   ز  آینه   روزگار    زنگ    ملارسید

رسیدباز رسالت   به   منزل   مقصود       کشید کار خلافت  به  اوج   جاه   و جلال

شه   حجاز   به   خمّ   غدیر  کرد   مقام       گرفت    پرده     ز اسرار    ایزد    متعال

به   دستیاری   حق  کرد  منبری  بر  پا       ز پا  فشاری  در راه   دین چو یافت مجال

بدست، دست خدا را گرفت از سر شوق       نهاد   پا   به   سر منبر آن   همایون   فال

به   سالکان  طریقت   نمود  راه   رشاد       به   تشنگان   حقیقت   رساند   آب  زلال

فشاند   لؤلؤ   لالا   ز  لعل   گوهر   بار      به وصف سروردین خسروخجسته خصال

علی که ذات خداراست ازطریق صفات       ز  پای  تا   به   سر  آئینۀ  جلال  و جمال

علی که  در شب  معراج با رسول امین       به  بزم  قرب  ز یاقوت  سفت  درّ  مقا ل

علی که تافت چوخورشید تیغ  او به مصاف             شکست پشت عدو را  درست همچو هلال

علی  که   گر  بنماید  اراده  قدرت  او         زند    به   شیر  قوی  روبه  زبون  دنبا ل

یداللهی  که  به  امداد فرّ  و شوکت  او       رواست پشّه  اگر  پیل   را  کند   پاما ل

زفیض خاصّ هویدا کنندۀ  شب و روز            ز  لطف  عام  پدید  آورندۀ  مه و  سا ل

زکبریایی و جاه وجلال و شأن  ومقام          عدیل  و شبه و نظیرش تصوریست  محال

فروغ شمع هدایت  که رأی  روشن او          نمود   تیره تر  از  شام  روز  اهل  ضلال

انیس   و مونس   اقطاب ،  یاور  اوتاد           ملاذ     و    ملجاء  عبّاد ،   رهبر    ابدال

جهان جودوکرامت سحاب لطف وعطا           سپهر مجد و معالی، محیط فضل  و کمال

بفیض خاک درش تشنه خضرواسکندر          بدان  مثابه  که  بر  شیر  دایگان  اطفال

هنوزنام  و نشان ازکنشت  وکعبه نبود        که   بود   درگه    آن   شاه   قبلۀ    آمال

نشان  زسلسلۀ  موی اوست  شام فراق     کنایه  از رخ دلجوی  اوست صبح وصال

ز خمّ  معرفتش عارفان  زنند   شراب       ز خوان  مکرمتش  ما  سوی   خورند  نوال

بطوع وطبع خراجش دهندازدل وجان       به  روم  و هند  اگر قیصراست  اگر چیپا ل

بخواب دیده  مگر برق  ذوالفقار علی        کز  آفتاب   فلک   را   بود  به   لب  تبخال

علیست  قبلۀ حاجات  دریمین  و  یسار       علیست  کعبۀ   آما ل  در جنوب و شما ل

علیست  ناظم  ملک وجود از هر باب       علیست   ناظر  غیب  و شهود  در هر حا ل

به حیرتم که چه  گویم بمدح آن  مولی        که همچوخامه دراوصاف اوست ناطقه لال

بنای  هر دو جهان را علی بود  بانی         بر   این    کلام   نجوید    حکیم   استدلال

به رغم بیخبران ازشراب عشق  علی        مدام    ساغر     صاحبدلان   بود    سیّا ر

شکیب هرکه  بود  آشنا به  غیر علی        مقام   مهدی   قــائم   نداند  از   دجّــا ل

 اخت رضا  و دختر موسی  که حشمتش        مستور  از   عفا ف  ز  چشم   توهّم  است

هم درحسب بزرگ اب  اندرپی اب است       هم در  نسب  سترگ  ام  اندر پی  ام  است

آن   کعبه   است   مرقد   فرقد   علّو  او       کز  پیل   حادثات   مصون  از  تهدّم  است

یا  بضعة  البتول   و  یا  محجة  الرسول       ای   آنکه   رتبۀ   تو   ورای   توهّم  است

از  اشتیاق   سجدۀ   بر   خال   چهر  تو       آدم   هنوز   روی   دلش  سوی  گندم است

دانند    اگر   ز  آدم  و   حـوّا   مؤخرت        من  گویمت   بر  آدم   و  حوّا  تقدّم  است

زیرا که  جز ثمر نبود  مقصد از درخت        وآن شاخ وبرگش ارچه بودعودهیزم است

ابلیس  را   که  چنگ  ندامت  گلو فشرد        بر  در   گهت    امید   علاج   تندّم   است

مردم  زیارت   تو  کنند  از  پی  بهشت        وین  خود  دلیل  بر عدم  عقل  مردم است

زیرا که جز زیارت کویت  بهشت نیست       ور هست در بکوی  تو آن  را تصمّم است

با  صدق  تو صباح  دوم را بدون  کذب       بر خویش   خنده  آید   و  جای  تبسّم  است

کی   شبه  مریمت   کنم    از   پاکدامنی        کآلوده اش  ز نفحۀ  روح  القدس  کم است

آنجا که عصمت  تو زند کوس دورباش        پای  وجود  روح   قدس  در  عدم  گم است

گردون به پیش محمل فرّت جنیبتی است      کز  آفتاب   گوی   زرش   زیور دم  است

ذلّی که  از پی  تو بود  به ز عزّت است       خاری  که  در ره  تو خلد  به  ز قاقم است

ای بانوی حرم  سوی جیحون نظاره ای       کز  انقلاب   دهر   همی  در  تلاطم  است

 ای جوهر  علم و جان عالم          وای اسم  تو روح  جسم آدم 

ای پشت فلک به حکم تعظیم           در پیش   قدت براستی   خم 

ای زنده  زلعل  فیض  بخشت           روح القدس  و مسیح و مریم

ایجاد  تو   گر  نبود  کی   بود            ز  آ دم اثر  و نشان   ز عالم

اسماء         تواند    آفرینش             ای خوانده خدات اسم اعظم

شمسی  و  طلوع   ما  تأخر             داری  چو   ظهور  ما   تقدم

چون دست مشیت  الهیست            با  دست   ارادۀ  تو    منضم

سلطانی اگر به  دست قدرت           خاتم  ببری  ز  دست   خاتم

ای  یاد  خدا   که   یاد  رویت            آزادی  هر  دلیست  از   غم

عالم   همه  در  غمند و ما را            در قید  غمت  دلیست خرم

اعدای  تو  در   سقر    معذب           احباب  تو   در  جنان   منعم

کزمهر تو شد   بهشت موجود           و ز  قهر تو خلق شد جهنم

اوصاف    محیّر        العقولت            چون  نطق  مرا نموده  ابکم

توصیف  تو  را  بجستم  از  دل           فرمود   مرا  ز   سر   ملهم

در ذات خدا علیست ممسوس          بر عالمیان خدای محسوس

 زهراکه نخل شرم  و حیاراجوانه بود      مجموعۀ   صفـات  خـدای  یـگانه  بود

ام  ابش رسول  خدا  خواند  زانکه  او     درّ   یتیـم  را   به  حقیقت   خـزانه  بود

گر او   نبود هستی  عالم  به  پا   نبود      هستی   برای   خلقت  زهرا  بهانه بود

آموزگار  صبر  به   اورنگ  روزگار     استاد   بی   بد یل  زنان  در زمانه بود

طوفان  نوح   در  عجب از استقامتش     کو سینه  چاک همچو یم  بی  کرانه بود

بالاتر از  تصور ما  هست  درک  ا و     کو  را   فراز  قاف   قضا   آشیانه  بود

شرع نبی  و حبّ علی را حقیقت است     ور  نه  برای  خلق  شریعت  فسانه بود

سیلاب اشک وخون جگر بعدمصطفی    از چشمه سار چشمۀ  چشمش روانه بود

گر  او   نبود   از  اثر  ظلم   ظالمـان      مظلومی علی به  جهان  بی نشانه  بود

بنوشت  بر معاویه  آن   پست روسیاه      یک نامه ای که مطلب آن محرمانه بود

                         آتش زدم  به  مهبط  وحی  خدا  ز کین

                        آنسان که شعله اش به فلک پرزبانه بود 

 آل علی وقت دف و شادی شد

موسم خنده و پاکوبی و آزادی شد

هرکه این ماه به شادی و خوشی شد مشغول

شادمان کرده ز خود فاطمه آن دخت بتول

به درک میرود اندر نهم ماه ربیع

نسل خطاب لعین فاعل اعمال شنیع

آن که اندر دم مردن بنمود این اقرار

که بدانید بود نار نکوتر از عار

ای که خشت کج دنیا ز تو شد پابرجا

پایه ظلم و عداوت ز تو در این دنیا

فاش گویم به مدیح تو مدام این کلمات

که تویی پست تر و زشت تر از،، حیوانات

به زبان همچو دو چشم و دو گوشت چو حمار

آمدت چوب خلا باد به کونت چو منار

من چه گویم به جواب خر و سگ در محشر

گر بگویند چه کردید که گشتید عمر

پس بگو شیعه تو در صبح و شب و مغرب و عصر

لعن حق باد بر عثمان و ابابکر و عمر

به شما باد مبارک رفقا دومین عید

که به دوزخ برود نسل معاویه یزید

آن که خوفی ز خدا و ز پیمبر ننمود

شرم از فاطمه آن شافع محشر ننمود

زاده حیدر صفدر به صف کرببلا

داد دستور سرش را بنمودند جدا

ای که دارید به دل آرزوی شاه شهید

بنمایید دو صد لعن بر آن شوم پلید

گفت تا موسم شادی دهل و دف بزنید

بهر خوشنودی زهرا همگی کف بزنید.

                                                   بسمه تعالی

چون مرحوم جیحون قصیده رابامدح امیرالمومنین علیه السلام شروع کرده وبعد ازمدح مولا

مرثیه راشروع کرده (شاهاتو ) دراول اشعارخطاب بمولامیباشد

شاها  تو بدین  قدرت  بر صبر که  گفتت پاس      چون نزد برادر رفت بررخصت کین عباس

گفت ای زکفت سیراب صدچون خِضَروالیاس     از تشنــگی  اطفــال   انــدر  جگرم  المــاس

                             وقت است که خواهم آب زین فرقۀ حق نشناس

                             من زنده و تو عطشان وین شط ز دو سوموّاج

ده  گوش بر این  فریاد کاندرحرم افتاده است       گوئی   شرر  نیران  اندر ارم   افتاده است

یک  طفل ز سوز دل  بر خاک نم افتاده است     یک زن زغم فرزند اشکش به یم افتاده است

                             نه دست  من از پیکر نز کف علم افتاده است

                             پس  از  چه   نرانم  اسب  اندر پی  استعلاج

سنگ  محنم   امروز  پیمانۀ  صبر  اشکست       آب ار نه  بدست آرم باراست بدوشم دست

خود پای  شکیبم  نیست تادست بجسمم هست      آن  گفت و سپند آسا از مجمر طاقت جست

                             راه  شط  و دست  خصم با نیزه گشودوبست

                             وز هیبت  او  بگریخت   افواج   پس  افواج

زد  نعره   که  ای  مردم   ما  نیز مسلمانیم        گر  منکر  اسـلامید    ما    بنـدۀ    یـزدانـیم

ور دشمن   یزدانید    ما  وارد  و   مهمانیم        گر  رنجه  ز مهمانید  ما  از چه   گروگانیم

                              ور زانکه  گروگانیم  آخر ز چه  عطشانیم  

                             ای میر شما  بی تخت  وی شاه  شما بی تاج

ما را که به  خاک در کوثر پی آب روست        افتاده عطش دردل چون شعله که درمینوست

نه روشنی اندرچشم  نه  قوّت در زانوست        تفتیده به  سرها مغر خشکیده به تن ها پوست

                             آن خیمه که طوف الله در طوف حریم اوست

                             دارید   چرا  محصور  خواهید  چرا   تاراج

آنگه به  فرات افکند چون  توسن  قهّاری          میخواست  بنوشد   آب  تا  بیش  کند  یاری

گفتا به  خود ای عباس کو رسم  وفاداری         تو آب خوری  و اطفال  در العطش و زاری

                             پس مشک  گران بردن  دید اصل سبکباری

                            انگیخت سوی  شه اسب از خصم  گرفته باج

ناگاه  کج  آئینیش زد تیغ  به دست راست         بگرفت سوی چپ مشک وآئین جدال آراست

جانش زخداافزودجسمش زخودی گرکاست       دست  چپش  از تن  نیز افتاد  ولی  میخاست

                           بر خیمه رساند  آب تا سر به  تنش  برجاست

                           بگرفت به دندان مشک وز خون بدنش امواج

بردوخت خدنگش تن او بازفرس می راند        آشفت عمودش مغز او نیز  رجز  می خواند

بانوک رکاب از زین گردان به هوا پرّاند        ناگاه    کمانداری    آبش   به  زمین    افشاند

                          پس خواند  برادر  را  و ز  یأس همانجا  ماند

                           نی نی  که  به  وی  آنجا بود از جهتی معراج

شه شیفته دل برخواست برمرکب کین بنشست    صدصف زسپه بگسست تاجانب او پیوست

دیدش  که سهی بالا افتاده به  جائی  پست        نه سینه نه رونه پشت نه پای نه  سرنه دست

                          گفتا  که  کنون ای  چرخ  پشتم  زالم بشکست

                         هان  بر که  گذارم  دل  یا  با  که  کنم  کنکاج

ای شاه نجف برما دورازتوشکست افتاد           بس زهربه شهدآمیخت بس نیست به هست افتاد

بدرالشّهدا  عباس تا انکه  ز دست  افتاد            تاج  الشعرا   جیحون  از  اوج  به  پست  افتاد

                         این  مهر  توام   در  دل  از  عهد  الست  افتاد

                        پاید  چو سواد از مشک  ماند چوبیاض از عاج

بود  طفلی  شیرخوار اندر  حرم         کافرینش   را  پدر   بد   در  کرم

خورده  ازپستان  فضل  آن  پسر       شیر  رحمت   طفل   جان  بوالبشر

ممکنات   از  عالم   و  آدم  همه        از  دم  جان  پرورش   یکدم  همه

گرچه خوانند اهل عالم اصغرش       من   نـدانـم    جـز   ولـی  اکبـرش

بر  امید   جا نفشانی   آن  زمان        خویش  را   افکند   از  مهد   امان

دست از قنداق جان بیرون کشید        بندهای    بسته   را   بر هم   درید

بانک  بر زد  کای غریب  بینوا        نیستی   بیکس   هنوز ،  اینجا   بیا

مانده  باقی بین، ز اصحاب کرم        شیرخوار  خسته   جانی  در  حرم

هان   بیا  ای  ساقی  بزم  الست        شیرخوار ازکودکی شد می پرست

شیرخوار عشق   از   امداد   پیر      شد  ز بوی  باده  مست  و شیر گیر

صید  معنی  شد  شکار  پنجه ام      هین  بیا  کز زخم  هجران  رنجه ام

عزم کوی دوست چون داری بیا      ارمغـانی   بر    به    درگـاه   خــدا

قابل  شه  ارمغان  کوچک است      کو به قیمت بیش دروزن اندک است

شاهباز  وحدتم  من  در  نشست      عیب   نبود  شاهم   ار  گیرد  بدست

گر که  نتوانم  به  میدان  تاختن       سوی   میدان  ،  جان   توانم  باختن

گر  ندارم   گردن   شمشیر  جو      تیر عشقت   را   سپر   سازم    گلو