بیا ای خسرو خوبان،حجا ب از چهرۀ ماهت       به یکسو نِه ،تجلّی کن ،چو خورشید جهان آرا

دم عیسی به یک دم ساختی گرمرده را زنده        توخود درهر نفس سازی،هزاران مرده را احیا

توبا این خیل جانبازان،چرابگزیده ای خلوت؟       تو با  این  جمع مشتاقان چرا  بنشسته ای  تنها؟

شهاچشم انتظاران را زهجران جا ن بلب آمد       بتا ب ای  کوکب رحمت، برافکن پرده  ازسیما

زحدبگذ شت مهجوری،زمشتاقان مکن دوری       رخ ماه  ای نکو منظر، مپوش ازعا شق  شیدا

شبی درکلـبۀ احزان قد م   بگذار  تا   گردد        شب  تاریک ما روشن، لب  خاموش  ما  گویا 

تو گرعارض برافروزی، جهان یکسر شود روشن       تو گر قا مت  برافروزی ،  قیامتها  شود  بر پا

تو گرلشـگربرانگیزی  سـپاه   کفـر بگریزد        تو گر از جای  برخیزی ، نشیند  فتنه  و غوغا

بشربگسسته افساری ، که بیدادش بود  آئین         جهان  آشفته   بازاری ، که  نیرنگش  بود کالا

بیا ای کشتی رحمت که  دریا گشت طوفانی        چو کشتیبا ن توئی ما را، چه غم ازجنبش دریا

خوش انروزی که برخیزد،ز کعبه بانک جاء الحق       خوش آنساعت که برگیرد،حجاب از چهرۀ  زیبا

ضعیفان را کند یاری ،پلیدان را دهد خواری        ستمگررا  دهد  کیفـر، منا فق  را  کـند  رسوا

چه دلهاخون شدازعشقت،چه تنهاسوخت درهجرت        تفقّد  کن  از این  دلها ، ترحّم  کن  بر این  تنها

خوش آن صبحی که ازبستان ،ندای مرغ  حق  آید        چوب لبل در ثنای  گل ، سُرایم  چامه ای  شیوا

سرسودائی خود را  ،به پیش  پا یت اندازم          قد م  بگـذار برچشمم ، اگر  داری  سر سود ا

توئی فرما ندۀ مطلق ، امام وحجّت بر حق          توئی بر شیعیان  سرور، توئی  بربندگان مولا

"رسا"درمقد مت امروزا شک شوق افشاند          به امّیدی  کزان خرمن  بچیند خوشه ای  فردا