شب جدایی  تو روز واپسین  من است                  که  ناله همنفس و گریه  همنشین من است

میان  گبر و مسلمان از آن  سرافرازم                  که زلف وروی توآیات کفرو دین من است

به عرصه ای که درآیندخیل سوختگان                  منم   که  داغ   تو  آرایش  جبین  من است

فتا د ه  تا  نظرم  بر  کمان  ابروی  تو                 چه دیده ها که زهرگوشه درکمین من است

از آن زمان که زمین بوس آستان توام                  سر ملوک جهان  جمله  بر زمین  من است

به  تختـگاه  محبت  من  آن  سلیمـا نم                  که  اسم  اعظم  تو نقش  بر جبین من است

من آن وجودشریفم که درقلمرو عشق                  کمینه  خاک  رهت  جان  نازنین  من است

به  شادی  دو جها نش نمی توان دادن                 غمی  که  از تو نصیب  دل غمین من است

فروغی ازشرف خاک آستانۀ  دوست                 تجلّی   کف   موسی   د ر آستین  من است

درسری نیست که سودای سرکوی تونیست               دل  سودا زده را جزهوس روی تونیست

سینۀ  غمزده ای نیست که  بی روی و ریا               هد ف   تیـر  کمانخـانۀ   ابروی  تونیست

جگری نیست که ازسوزغمت نیست کباب                یا  دلی  تشنۀ  لعل  لب  د لجوی تونیست

عارفـان   را  ز  کمند   تو   گریزی   نبود              دام  این سلسله  جزحلقۀ  گیسوی تونیست

نسخۀ   دفتر  حسن   تو  کتابی  است  مبین             ور بود  نکتۀ سربسته به جزموی تونیست

مــاه   تا بنده   بـود  بنـدۀ   آن  نـور  جبین              مهر رخشنده به  جز غرّۀ  نیکوی تونیست

خضرعمری است که سرگشتۀ کوی تو بود             چشمۀ نوش بجز قطره ای ازجوی تونیست

نیست شهری که زآشوب توغوغایی نیست             محفلی نیست که  شوری زهیاهوی تونیست

                            مفتقر درخم  چوگان تو گویی ،گویی است

                            چرخ با آن عظمت نیز به جزگوی تونیست