عنقـای    قاف   را  هوس   آشیـانه   بود    غوغای  نینوا  همه  در  ره  بهانه بود

جایی که خورده  بود  می، آنجا  نهاد سر    دُردی کشی که مست شراب شبانه بود

یکباره سوخت زآتش غیرت هوای عشق    موهـوم  پرده ای، اگر انـدر میانـه بود

در یک  طبق به  جلوۀ  جانان  نثار کرد    هر  دُرّ  شاهـوار کش اندر خـزانه بود

نامد به جز نوای حسینی به  پرده راست     روزی که درحریم الست این ترانه بود

بالله  که جا نداشت  بجز نی  نشان در او    آن  سینه ای  که  تیر بلا را نشانه بود

کوری  نظاره  کن که  شکستند   کوفیان    آئینه ای  که  مظهر  حسن  یگانه بود

گشود مرغ  طرب باز چون هما پروبال        فکند    بر   سر   خورشید   سایۀ    اقبال

به   یمن  عید  غدیر  انبساط   جام  مدام     زدود   ز  آینه   روزگار    زنگ    ملارسید

رسیدباز رسالت   به   منزل   مقصود       کشید کار خلافت  به  اوج   جاه   و جلال

شه   حجاز   به   خمّ   غدیر  کرد   مقام       گرفت    پرده     ز اسرار    ایزد    متعال

به   دستیاری   حق  کرد  منبری  بر  پا       ز پا  فشاری  در راه   دین چو یافت مجال

بدست، دست خدا را گرفت از سر شوق       نهاد   پا   به   سر منبر آن   همایون   فال

به   سالکان  طریقت   نمود  راه   رشاد       به   تشنگان   حقیقت   رساند   آب  زلال

فشاند   لؤلؤ   لالا   ز  لعل   گوهر   بار      به وصف سروردین خسروخجسته خصال

علی که ذات خداراست ازطریق صفات       ز  پای  تا   به   سر  آئینۀ  جلال  و جمال

علی که  در شب  معراج با رسول امین       به  بزم  قرب  ز یاقوت  سفت  درّ  مقا ل

علی که تافت چوخورشید تیغ  او به مصاف             شکست پشت عدو را  درست همچو هلال

علی  که   گر  بنماید  اراده  قدرت  او         زند    به   شیر  قوی  روبه  زبون  دنبا ل

یداللهی  که  به  امداد فرّ  و شوکت  او       رواست پشّه  اگر  پیل   را  کند   پاما ل

زفیض خاصّ هویدا کنندۀ  شب و روز            ز  لطف  عام  پدید  آورندۀ  مه و  سا ل

زکبریایی و جاه وجلال و شأن  ومقام          عدیل  و شبه و نظیرش تصوریست  محال

فروغ شمع هدایت  که رأی  روشن او          نمود   تیره تر  از  شام  روز  اهل  ضلال

انیس   و مونس   اقطاب ،  یاور  اوتاد           ملاذ     و    ملجاء  عبّاد ،   رهبر    ابدال

جهان جودوکرامت سحاب لطف وعطا           سپهر مجد و معالی، محیط فضل  و کمال

بفیض خاک درش تشنه خضرواسکندر          بدان  مثابه  که  بر  شیر  دایگان  اطفال

هنوزنام  و نشان ازکنشت  وکعبه نبود        که   بود   درگه    آن   شاه   قبلۀ    آمال

نشان  زسلسلۀ  موی اوست  شام فراق     کنایه  از رخ دلجوی  اوست صبح وصال

ز خمّ  معرفتش عارفان  زنند   شراب       ز خوان  مکرمتش  ما  سوی   خورند  نوال

بطوع وطبع خراجش دهندازدل وجان       به  روم  و هند  اگر قیصراست  اگر چیپا ل

بخواب دیده  مگر برق  ذوالفقار علی        کز  آفتاب   فلک   را   بود  به   لب  تبخال

علیست  قبلۀ حاجات  دریمین  و  یسار       علیست  کعبۀ   آما ل  در جنوب و شما ل

علیست  ناظم  ملک وجود از هر باب       علیست   ناظر  غیب  و شهود  در هر حا ل

به حیرتم که چه  گویم بمدح آن  مولی        که همچوخامه دراوصاف اوست ناطقه لال

بنای  هر دو جهان را علی بود  بانی         بر   این    کلام   نجوید    حکیم   استدلال

به رغم بیخبران ازشراب عشق  علی        مدام    ساغر     صاحبدلان   بود    سیّا ر

شکیب هرکه  بود  آشنا به  غیر علی        مقام   مهدی   قــائم   نداند  از   دجّــا ل