باز از  افق  هلال  محرم  شد  آشکار     بر  چهر چرخ  ناخن ماتم  شد آشکار

نی نی  به قتل تشنه لبان از نیام چرخ      خونریزخنجری است که کم کم شدآشکار

یا   برفراشت   رایت  ماتم دگر سپهر     و اینک  طراز طرّۀ پرچم  شدآشکار

یا راست  بهرریزش  خونهای بی گنه      پیکانی ازکمان  فلک خم  شد آشکار

یا  ا ز برای  زخم  شهیدان  تشنه  لب      از جیب مهر نسخۀ مرهم  شد آشکار

یا میخرند اشک عزا کز نجوم  و ماه      جام  بلور  و  دامن  درهم  شد آشکار

دلها گشاید ازمژه  سیلاب  لعل رنگ      ازنوک ناوکی که دراین دم شد آشکار

این ماه نیست نعل مصیبت درآتش است      کز  بهر  داغ   دودۀ   آدم  شد  آشکار

صبح   نشاط   دشمن  و  شام  عزای    دوست      این سورماتمی است که باهم شدآشکار

بازازنهاد نوحه سرایان  فرازوپست      آشوب   رستخیز  به   عالم  شد آشکار

آهم به  چرخ رفت و سرشکم  به  خاک ریخت       اکنون  نتیجۀ  دل  پر  خون  شداشکار

زافغان  سینه  ،ابر پیاپی  پدید گشت      ز امواج  دیده  سیل   دمادم  شد آشکار

آهم شراره ریزوسرشکم ستاره ریز      این آب و آتشی است که توام شدآشکار

                               نظم ستارگان مگرازیکدگرگسیخت  

                                      یا  اشک  این عزاست که  گردون زدیده ریخت

دلم   ز  کوی   تو  دیگر نمی رود  جایی       چرا  که   جز  تو  ندارد  دگر  تمنّائی

بروی خوب توای رشگ دلبران گشته است       ز هر طرف  نگران  والهی و شیدائی

خطت چو شام ، سیه کرده روزخلقی را        قدت  چو روز قیامت  فکنده غوغائی

دل جهانی ازاین روی جفت باغم توست      که درجهان نشنیده است  کس ترا مائی

تو را جمال  ز خلق  زمانه  پنهان نیست      به  شرط   آنکه   بیابند   چشم   بینائی

خیال  حور که   دل  می رباید  از زاهد       ازآن بودکه ندیده است چون تو زیبائی

مرا  که  از توندارم  شکیب  عیب مکن       ندیده  کس  به  جهان  عاشق شکیبائی

دلم   هوای  گلستان  نمی کند  ز ینروی        که  با   رخ   تو ندارد  چمن تماشائی

به  غیرسوی تو  دیگر نمی روم  راهی      به  جز هوای  تو  دیگرنمی زنم  رائی

حدیث عشق  تو را مختصر توانم  گفت       که  با  تو هیچ  ندارم دگر من  و مائی

به    گرد  صومعه   و  خانقاه   گردیدم       به جز هوای تو سری  نداشت  سودائی

مقیم  کوی   تو  گردید  عاقبت " الفت"       که می دوید  پی هر کسی به  هر جائی

دوش چو  شد  بر سریر چرخ  مدوّر      مــاه    فلک   جانشین   مهـر  منــوّر

طرفه غزالم  رسید مست وغزلخوان      بافته  از  عنبرش   به  ماه   دو  چنبر

تعبیه  کرده  است  گفتی ازدرشوخی      ماه   منوّر   به   چین   مشک   مدوّر

غـرّۀ  غـرّار  او  به   طـرّۀ    طـرّار     قرصۀ   کافـور بُد   به    طبلۀ   عنبر

یا  نه  تو  گفتی  ز کّر  موکب  دارا       گوشۀ   ابـرو   نمـود   تیـغ    سکنـدر

تافتـه  رویش  به زیر  بافتـه  مویش      بر صفت  ذوالفـقـــار  بـر  دل  کـافـر

گفت چه خسبی زجای خیز و بپیمای      باده ای از رنگ و  بو چو لالۀ  احمر

باده ای ار فی المثل  به  سنگ  بتابد      گوئی   بر جست   از آن  شرارۀ  آذر

تا  شودم باز چهره چون  پرطاووس     از  گلـوی   بط   بـریـز  خـون  کبوتر

گفتمش ای ترک ساده باده حرامست      خاطر  بر   ترک   خَمر   دار  مخمّر

گفت  چه  رانی  سخن  ندانی   فردا      هر چه  خطا   از عطا   ببخشد   داور

رقص کند ازنشاط  صالح  و طا لح      وجد   کند  بر  بساط   مومن   و  کافر

گفتمش   استاِر این  کنا یت  بر گیر     گفتمش   اسـرار  این   حکایت   بشمر

حال  مسمّی  بگو  ز تسمیه  بگریز      حـلّ   معمّـا   بکن   ز  تعمیـر  بگـذر

گفت که فردامگرنه عید غدیراست       عیـدی  بادش  چـو بوی  عـود  معطر

در به چنین روزی ازجهازهیونان       سا  خت    نشستنگی   رسول   مطهّر

گِرد وی انبوه  از مهاجر و انصار       فوجی  چون  موج  بحربی حد و بیمر

خورد و کلان خوب و زشت،بنده وآزاد       پیروجوان شیخ  وشاب منعم  ومضطر

بر شد و گفتا  "الستُ  اولی منکم"        گفتـنـد   آری   ز  ما  بمـا یی   بهـتر

دست علی را سپس گرفت و بر افراخت      قطب  هدی  را  پدید  شد  خط  محور

گفت که  ای  خلق  بنگرید تنا  تن        گفت   که   ای  قـوم   بشنوید  سراسر

هر کش مولا منم علیش  مولاست       اوست پس ازمن به خلق سیّد و سرور

یارب خواری ده آنکه اورا دشمن      یا  رب  یـاری  کن  آنکـه  او را  یـاور

حرمت این روز راسه روز پیاپی       بگذرد  از  جـرم   خلـق  خـالق  اکبـر