گذشت  عهــد   نبـوّت  رسید   دور ولایت               نماند حاجت  امّت به  معجزات و به آیت

ز شرک  روی به توحید  کرده اند  خلایق               نهاده اند   به  تحقیق  رخ  به  راه  هدایت

نهـایت   همـۀ   انبیـاء   و   دور  گـذ شتـه              به  پیش  امّت  مرحوم  احمد است  بدایت

چنانکه  ختم  نبوّت در انبیا ست  به  احمد              بر اولیای  وی  است  انتها و ختم  ولایت

مگوی  هیچ  ز آغاز و انتها  که  جهان را              رسید  کار به  انجـام   و انتهـا   و  نهایت

دلم رسیدچوبی اسم ورسم وجاه وجهت شد             به غایتی که مر اورا نه انتهاست نه غایت

هرآنکه  بارنکرده است گوش وهوش و روان را             برش  حدیث  حقایق  فسانه است وحکایت

رسیده است به صحّت زراه کشف و تجلّی            هر آن  حد یث که از"مغربی " کنند روایت

گذشت  عهــد   نبـوّت  رسید   دور ولایت               نماند حاجت  امّت به  معجزات و به آیت

ز شرک  روی به توحید  کرده اند  خلایق               نهاده اند   به  تحقیق  رخ  به  راه  هدایت

نهـایت   همـۀ   انبیـاء   و   دور  گـذ شتـه              به  پیش  امّت  مرحوم  احمد است  بدایت

چنانکه  ختم  نبوّت در انبیا ست  به  احمد              بر اولیای  وی  است  انتها و ختم  ولایت

مگوی  هیچ  ز آغاز و انتها  که  جهان را              رسید  کار به  انجـام   و انتهـا   و  نهایت

دلم رسیدچوبی اسم ورسم وجاه وجهت شد             به غایتی که مر اورا نه انتهاست نه غایت

هرآنکه  بارنکرده است گوش وهوش و روان را             برش  حدیث  حقایق  فسانه است وحکایت

رسیده است به صحّت زراه کشف و تجلّی            هر آن  حد یث که از"مغربی " کنند روایت

آنکه او درهر لباسی شد عیان پیداست کیست       وانکه هست از جملۀ عالم  نهان پیداست کیست

آنکه  از بهر  تمـاشـا  آمد  از  خلوت  برون       تا  همه عالم   بدیدندش  عیان  پیداست  کیست

آنکه  چون  آمد به  صحرای جهان بهرظهور      کرد در بر خلعتی ازجسم وجان پیداست کیست

و آنکه  در عالم  علم  شد ا زپی نام  و نشان       بعد از آن کو بود بی نام و نشان پیداست کیست

و انکه  بهرخود به اسم  ورسم عالم شد پدید        تا که اکنونش همی خوانی جهان پیداست کیست

پیش او کز زیر و بالای جهان وارسته است        زیـرو  بالای  زمین و آسمـان  پیداست کیست

نیست  پنهان  پیش چشم  اهل  بینش  آنکه او      صد هزاران جامه پوشد هرزمان پیداست کیست

شکل پیری وجوانی روی پوشی بیش نیست      مختفی  در  پیر و پیدا  در جوان  پیداست کیست

آنکه گوید مغربی  را کاین  سخنها  را  بدان      بعدازآن برهرکه میخواهی بخوان پیداست کیست

دل همه دیده شد و دیده همه دل گردید                        تا  مراد  دل و دیده ز تو حاصل گردید

بامیدی که رسدموجی ازآن بحربه دل                        سالهـا  ساکن آن  لجّه  و ساحل  گردید

منزلی به زد ل و دیدۀ من هیچ نیا فت                        ماه من گر چه  بسی گرد  منازل گردید

دل که  دیوانۀ زنجیر سرزلف  تو بود                       هم  به  زنجیر سرزلف  توع اقل گردید

عاقبت یافت درآن  بند و سلاسل آرام                        سالها گر چه درآن بند  و سلاسل گردید

مکر و دستان و فریب وحیل پیر خرد                       پیش نیرنگ و فسونهای  تو باطل گردید

پرده بردارز رخ تاکه روان حل گردد                      هرچه برمن زسرزلف  تو مشکل گردید

گر دلم  آینۀ   کامل  رخسار تو نیست                      عکس انوار رخت را ز چه  قابل گردید

روی برروی تو آورد از آن مقبل شد                       هم  ز اقبال رخ  توست  که  مقبل گردید

هر که ازکامل ما یافت  نظرکامل شد                       مغربی از نظر اوست  که   کامل گردید

باز از  افق   هلال   محرم   شد   آشکار                بر  چهـر چرخ   ناخن  مـاتم  شد آشکار

نی نی  به  قتل  تشنه  لبان از نیام  چرخ                  خونریزخنجری است که کم کم شدآشکار

یا   بر فراشت  رایت  مـاتم   دگر  سپهر                 و  اینک  طراز  طرّۀ   پرچم  شد آشکار

یاراست   بهر ریزش  خونهای  بی  گنه                  پیکانی  از کمـان   فلک  خـم   شد آشکار

یا  از  برای   زخم  شهیدان   تشنه   لب                از  جیب  مهر  نسخۀ   مرهم   شد آشکار

یا   فـّر و  نهب   پـردگیـان  رسـول  را                 از مهر و مه  صحیفه  و  خاتم  شد آشکار

یا می خرند  اشک عزا کز نجوم  و ماه                 جـام    بلور  و  دامـن  درهم   شد آشکار

دلها  گشاید  از مژه  سیلاب  لعل  رنگ                 از نوک  ناوکی که  در این  دم شد آشکار

این ماه نیست  نعل مصیبت  درآتش است                کــز   بهــر  داغ   دودۀ   آدم   شد آشکار

صبح نشاط  دشمن و شام  عزای  دوست                این سور ماتمی است  که  با هم  شدآشکار

باز از نهاد  نوحه  سرایان  فراز و پست                آشوب   رستخیــز  به   عـالـم   شد آشکار

آهم به چرخ رفت  و سرشکم ب ه خاک ریخت                اکنـون   نتیجۀ   د ل   پـر  غـم  شد آشکار

ز  افغان   سینه   ابر پیـاپی   پدید  گشت                ز  امواج    دیده  سیل   دمادم   شدآشکار

آهم  شراره  خیز و سرشکم  ستاره ریز                این  آب  و آتشی است  که  توام  شدآشکار

نظم  ستارگان  مگر از یکد گر گسیخت                 یا  اشک  این عزاست  که  گردون  زدیده ریخت

خون خدا چو ریخت  به خاک از در ستم                   شیـرازۀ   وجـود  چرا   نگسـلد  ز هم

دشمن  نشـان  آل  علی  از جهان   سترد                   تا نام  زشت  خویش  به  عالم  کند علم

غافل که این چراغ به کشتن  نشد خموش                   نوری  ز سر برید نش  افزود  دم به دم

دردا  که   شد  اسیـر  حرامی  حـریم  آن                  کـز احتـرام   او  حـرم   افتاد  محتـرم

چهر یکی ز تاب عطش زرد چون  زریر                  چشم یکی زسوز غضب سرخ چون بقم

ز اندوه خویش و شادی دشمن به راه شام                   بر بی کسان  گذشت دو محشربه هرقدم

هر  شام  در شکنجۀ  یک دودمان غریب                  هر صبح  در کشاکش  یک  آسمان  الم

بر پور و دخت  زخمۀ  زنجیر پی درپی                   بر طاق و جفت طعنۀ  شمشیر دم به دم

هرلحظه داغ وحسرت واندوه ودرد بیش                   در هرنظرهزارمَدَر مرگ  و رنج وغم

از  گریۀ   شمرزه  و  اشک  ستاره  ساز                 دامان و دیده،غیرت گردون و رشک یم

هردم شکنج خواری وسودای سوگ قوم                   هر دم  گزند زاری  وغوغای  زیرو بم

گردون نفاق  گوهر و گیتی گناه  دوست                   شامی  شقاق  شیمه  و کوفی  جفـا  ستم

قائم  به  صدر حکم به کین قاطع  طریق                   قـائـد  به   قیـد  ظلـم  زمین   قـائد  امم

شد  بر  یزید   ختـم   علاما ت   کافـری                  ز آنسان که بر حسین علامات  صابری

دربیان عنانگیری خاتون سراپرده عظمت و کبریایی حضرت زینب خاتون سلام الله علیها که آن یکه تاز میدان هویّت راخاتمه متعلقّات بود و شرذمه ای از مراتب و مقامات آن ناموس ربّانی و عصمت یزدانی که درعالم تحمل بار محبت کامل بود و ودیعت مطلقه را واسطه و حامل بر مذاق عارفان گوید

خواهرش  بر سینه و بر سر زنان                         رفت  تا   گیـرد  برادر را عنـان

سیل  اشکش  بست  بر شه راه را                         دود آهش   کرد  حیران  شاه  را

در  قفای  شـاه  رفتی   هر زمان                          بانک  مهلاَ   مهلااش  بر  آسمان

کی سوار سرگران  کم کن شتاب                          جان من  لختی  سبکتر زن شتاب

تا   ببوسـم   آن  رخ  دلجـوی  تو                         تا   ببـویم   آن   شکنـج  موی  تو

شه  سراپا گرم  شوق و مست ناز                         گوشۀ  چشمی به  آن سو کرد باز

دید  مشکین  مویی  ازجنس زنان                          بر فلک  دستی  و دستی  برعنان

زن  مگو  مـرد   آفـرین  روزگار                        زن مگو بنت الجلال اخت الوقار

زن  مگو خاک  درش نقش جبین                           زن مگو  دست   خدا  در آستین

باز  دل  بر عقل  می گیرد  عنان                          اهل دل  را  آتش اندر جان  زنان

میـدراند   پـرده ، اهـل   راز  را                          میـزند  با   ما  مخـالف   ساز را

پنجـه  اندر  جـامه  جان  می برد                          صبر و طاقت  را  گریبان میدرد

هر زمان هنگامه ای سر می کند                          گر  کنـم   منعش  فزونتر می کند

اندراین مطلب عنان ازمن گرفت                          من ازاوگوش اوزبان ازمن گرفت

می کنـد   مستی   بـه   آواز  بلنـد                         کاینقدر در پرده  مطلب تا به چند

سر خوش از صهبای آگاهی شدم                          د یگر اینجـا  زینب  اللهـی  شدم

مدّعی  گو کم  کن  این  افسانه را                          پند   بی  حاصل  مده  دیوانه  را

کار عـاقل   رازها   بنهفتن  است                          کار دیوانه   پریشان  گفتن  است

خشت بردریا زدن بیحاصل است                          مشت بر سندان نه  کارعاقل است

لیکن   انـدر  مشرب   فـرزانگان                          همرهی  صعب است با دیوانگان

همرهی به عقل صاحب شرع را                          تا از او جوییم  اصل   و فرع را

همتی   بـایـد  قـدم   در  راه  زن                          صاحب  آن خواه مرد وخواه زن

غیرتی  باید  به  مقصد  رهنورد                           خانه پردازجهان چه زن چه مرد

شرط  راه  آمد نمودن  قطع  راه                           بر سر رهرو چه  معجرچه کلاه

درّ عدن  ز ،  نگار  بدن  عقیق   یمن  شد 

                                                   چوغرق خون تن شهزاده قاسم بن حسن شد

درید  جامۀ  طاقت در این عزا گل سوری     

                                                    دمی که خلعت  دامادیش  بدل  به  کفن شد

بیاد خط لبش سبزه جوی اشک روان کرد

                                                     ز نور شمع  قدش لاله  داغـدار چمن شد

ز نامرادی  و ناکامیش   به   دور  جوانی  

                                                    چه داغها  به دل  چرخ پیر ودهرکهن شد

چو رو نهاد  به میدان فلک سرود به افغان 

                                                   که  طوطی شکرافشان اسیرزاغ وذغن شد

خدنگ وسنگ ز هرسو نثارآن سر وگیسو 

                                                  سنان  خصم جفا جـو عروس حجلۀ  تن شد

زبرق آه ملک نه  فلک چو رعد خروشان   

                                                  چو ابر تیغ  بر آن  شاهزاده  سایه  فکن شد

چوحلقه زدبزمین خون ازآن کلالۀ مشکین  

                                                  زمین ماریه رنگین و رشک مشک ختن شد

بخون یوسف گل پنجه زدچوگرگ مخالف 

                                                  جهان به دیدۀ  یعقوب عشق  بیت  حزن شد

چـو  پایمال  سمنـد  بلا  شد  آن  قد  و بالا  

                                                 روان   سـرور روحانیون  روان ز بدن شد

ز  سوز شمع  کرامت  به  پیشگاه  امامت   

                                                درون سینه  دل  مفتقر چو خون به لگن شد

هان  بیا  ای  کودک  دلخسته ام                          مرغک   لب  تشنۀ  پر  بسته ام

تا  به  اوج عشق  پروازت دهم                           نیک   فرجامی  ز آغازت  دهم

ما گروه ا ر اکبر و گراصغریم                           آتشی  خود سوزاز  پا   تا  سریم

پس درآغوشش چوجان بگرفت تنگ                          برد  او را  جانب   میدان  جنگ

گلبنی   در  برگ   ریزان  اجل                         غنچۀ  خود  را   گرفته   در بغل

گفت  ای   نامردمان  تند  خوی                          ای ز خون مستمندان شسته روی

کشتن من گر روا پیش شماست                          کودکان راازعطش کشتن خطاست

طفل  را ازناتوانی  رفته  تا ب                          سر ز بیتابی  روی  دامان  با ب

تافت  از  دورش  سفیدی   گلو                         همچنان  استاده ای  از  پیش  رو

حرمله آن کینه جوی تیره بخت                          دست آزید و کمان بگرفت سخت

گفت ای چرخ  برین منهاج  تو                          خواهم  این  استاره  را  آماج  تو

ازکمان چون تیر در پرواز شد                          از گلوی   نازکی خون   باز  شد

روایت    دارم   از  راوی   ا خبـار                    ز  حال   اهل   بیت   شاه  ابرار

که  چون  در کربلا  بی   یارگشتند                      اسیـر    فـرقــۀ    کفــار   گشتند

روان   شد   کـاروان  غم   نصیبان                       به   سوی   شام  از  جور لعینان

گهی   خار  جفـا   بر  پا   خلیـد نـد                      گهی  همـراه   اشتر  می دویدند

گهی  در بـزم    نصرانی  و  ترسا                       گهی  در  دیر و گاهی  در کلیسا

خلاصه  با   چنین   رنج  و  مشقّت                      روان   گشتند  اندر  شام   محنت

به    پشت   بامهـا   زنهـای   شامی                      تماشا  گـر  شده   یکسـر  تمـامی

زن   تازه   عروسی   از   سر  بام                       نظر  افکند   انـدر  کوچـۀ  شـام

که    نـاگه   چشـم   آن   ماه   منـور                     فتـادی  بر  سر  پـر  خون  اکبـر

بقیه درادامه مطلب

ای   بسته  بر  زیارت  قد   تو  قامت  آب        شرمنـدۀ   محبت  تو   تا   قیـامت  آب

در ظهرعشق ،عکس  تو لغزید  در فرات        شد چشمۀ حماسه ز جوش شهامت آب

دستت  به  موج داغ ، حباب طلب گذاشت        اوج  گذشت  دید و کمال  کرامت  آب

بر  دفتر  زلالی   شط  ، خط  لا   نوشت        لعلی که خورده  بود زجام امامت  آب

لب  ترنکردی  از ادب  ای  روح تشنگی        آموخت از تو عاشقی  و استقامت  آب

ترجیع  درد را ز گریزی  که از تو داشت       سر می زند هنوز به  سنگ ندامت آب

از   نقـش  سجـده  کردۀ   نخـل   بلنـد  تو       آئینه ای  است  خفته  درآه  ملامت آب

سوگ تورا زصخره چکدقطره قطره رود       زین  بیشترسزاست به اشک ندامت آب

از  ساغـر  سقا یت   فضلت  قلـم   کشیـد        گسترد  تا  حریم   تفضّل  زعامت آب

زینب حسین را به گل سرخ خون شناخت        بر تربت  تو بود  نشان  و علامت اب

با  یک  هزار اسم  تو را کی  توان ستود        درتنگنای  لفظ  که  دارد  ز مامت اب

از  جوهر  شفاعت  سعیت   بعید   نیست        گر بگذرد ز آتش  دوزخ  سلامت آب

می خوانمت به  نام ابوالفضل و شوق را         در   دیدگان  منتظرم  بسته  قامت آب 

  آمد  به  آستان  تو  گریان   و عذرخواه         با عزم  پای  بوسی و قصد اقامت آب

عشق   بازی   کار هر  شیاد   نیست          این   شکار دام  هر  صیاد   نیست

عاشقی    را    قابلیت   لازم    است         طالب   حق  را حقیقت  لازم  است 

عشق  از  معشوق   اول   سر   زند          تا   به   عاشق   جلوه    دیگر  زند

تا   به  حدی   که  برد  هستی از او          سر زند  صد شورش  ومستی از او 

شاهد    این   مدعی    خواهی   اگر         بر  حسین   و  حالت   او  کن   نظر 

روز عاشور ا  در آن  میدان   عشق         کرد   رو  را  جانب   سلطان   عشق

بار  الها   این   سرم    این   پیکرم          این    علمدار   رشید    این    اکبرم

این  سکینه   این  رقیه   این  رباب          این عروس دست وپا درخون خضاب

این من و این ساربان این شمر دون          این  تن  عریان   میان  خاک  و خون 

این  من  و این  ذکر یا  رب  یا ربم         این   من  و  این   ناله   های    زینبم 

پس خطاب آمد زحق :کی شاه عشق         ای  حسین  ای   یکه  تاز  راه  عشق

گر تو بر من  عاشقی   ای   محترم         پرده  بر کش  من  به  تو عاشق  ترم 

غم  مخور  چون  من  خریدار توام         مشتری     بر   جنس    بازار   توام

هر چه  بودت  داده ای  در راه   ما        مرحبا   صد   مرحبا   خود  هم    بیا

خو د بیا  که  می کشم   من   ناز تو        عرش  و  فرشم   جمله   پا  انداز  تو 

لیک  خو د  تنها   نیا   در بزم   یار        خود  بیا   و  اصغرت   را  هم   بیار

خوش  بود  در  بزم   یاران   بلبلی         خاصه   در  منقا ر  او  برگ   گلی

خود  تو  بلبل  گل  علی   اصغرت         زود   تر   بشتاب    سوی    داورت