دلم که عهد  تعلق به چشم  مست تو بست                ز یک  نگاه  خمارش هزار توبه شکست

 وجود خاکی من گرچه ازتو رفت به  باد                خوشم ازآنکه  غبارش به  دامنت ننشست

 ز دست  توست  که یکسر فتاده ام ازپای                به پای توست که یکباره رفته ام از دست

 غمت  گسسته  چنا ن  رشتۀ  علائق  من                که دور از تونخواهم به  خویشتن پیوست

 به هر طرف بکشانی  به هرطریق کشیم                من  ا ز کمند  تو هرگز نمی توانم  جست

 تو  را  پسند م  و  باشد  پسند  خاطر من               هرآنکه باشی وکام دلت هرآنچه که هست

 نشانۀ  همه  تیر افکنا ن  به   خاکی  بود               همین توئی که  خدنگت روان پاک بخست

 دلم شکسته واشکم روان زدوری توست                چگونه  آب  نریزد  چـو  آبگینه  شکست

 مرا  بلند ی  قدر ا ز سما ک  می گذرد                که درهوای  تو چون خاک راه باشم پست

 لطیفه ایست  به  حسن تو و پرستش من                که   بایدم  شدن  از عین هوشیاری  مست

 چنین که تار تعلق گسسته ام  ا زخویش                 به  جز تو  رشتۀ  الفت  نمی توانم  بست

چو بر سریر ولایت نشست  خسرو دین                  فلک   نهاد   به   درگاه   او  سر  تمکین

بیا  که  صبح  هدایت  دمید  و شد تابان                  در   آسـمان    ولایت    ستـارۀ    دهمیـن

ز  نسل   احـمد  مرسل  ز  دودۀ  حیـدر                ز   نـور   فاطمه   طـاووس   باغ  عـلِّیین

ز آسما ن  امـا مت   د مید   خورشیـدی                که   آفتاب  جما لش   گرفت  روی   زمین

به  سالکان  حقیقت  دهید مژده که گشت                امـام   هـادی    فـرمانروا   و  رهبر  د ین

ستاره ای که  ز انوار چهره روشن کرد                فضای  کون و مکان را به  نورعلم و یقین

مه  سپهر فضیلت  محیط   جود  و کرم                شه   سریر  ولایت   چـراغ   شرع  مبین

طلیعه ای که ز بهر طواف  شمع رخش                گشوده   با ل  چو   پروانه   جبرئیل   امین

شهنشهی که شهان  پیش خاک درگاهش                کشیده د ست ز تخت و کلاه  و تاج  و نگین

مهی  که   بهر  تماشای  آفتا ب  رخـش               نشسته  درصف  گردون  ستارگان  به کمین

سرور سینۀ زهرا سلیل ختم رسل (ص)               نها ل   گلشن   طـاهـا   و   روضۀ   یاسین

به  پیش تربت  پاکش دم از بهشت مزن                که  خاک  اوست  مصفّا تر از بهشت برین

ضمیر  اهل  یقیـن از  ولای  او  روشن               دهان   اهـل   ادب   از   کلام   او  شیرین

در  آسما ن  فضیلت  چنـا ن  فشاند  نور              که  بر فراز  فلک  ماه و  زهره   و پروین

ز خاک  سامره  بگذر که تا  ختا  وختن               ز خاک  مشک   فشانش   برند   نافۀ  چین

رخش  صحیفۀ   آیات  کبریا ست بخوان              صفات  ذات  خدا  را از آن  خطوط  جبین

چو درّ، لئالی   طبعش به گوش  دل آویز             که   طبع   اوست  گرانمایه   گنج  درّ  ثمین

شهی  که  حـکم  ولایش  ز بامداد   ازل             نوشته   کلک   قضا   بر   صحیفۀ   تـکوین

حصار علم و یقین شد به دست او ستوار             کتاب   فضل  و  شرف   شد  بنام  او تدوین

"رسا"چو خواست که دفتربه زیورآراید             نمود    نـامه    به   نـام    مبارکـش   تزئین

قاصد  آمد   دوش  از  وی  نامۀ   دلبر گرفتم         بهر  ایثار رهش از جان  خود  دل  برگرفتم

نامه  را  بوسیدم  و  بوئیدم   و  بر  سر نهادم         بارها خواندم  زسر تا پا و باز از سرگرفتم

تا سحرچون شمع بودم  گاه  گریان گاه خندان         رفت خواب ازدیده ترک بالش  و بسترگرفتم

نامه  ازاشکم چو زلف یار و روزمن سیه شد         آخر الامر آستین  حا ئل  به  چشم  تر گرفتم

آمدم  از خانه  بیرون هر طرف  رفتم  شتابان        هرکه را  دیدم   سراغ  آن  پری  پیکرگرفتم

بر  د ر دیری  رسیدم  از مغان  جمعی  بدیدم        ناله  از دل  برکشیدم جا  در آن محضرگرفتم

خلوتی  در بسته  پیری   داد  از شفقت  نشانم        سوی  آن  خلوت  دویدم  حلقۀ  آن در گرفتم

هی زدم آن  حلقه بر در هی خروشیدم  مکرر       تا   اثر از آن  خروش  و  نالۀ  بی  مَرگرفتم

باز شد  در آن  سمنبر پای  تا  سر شد مصور        در تما شا  کام   دل از آن  نکو  منظر گرفتم

حلقۀ  زلفش ز بس  درمن  تصرف کرد گفتی        در کمند   افتاده  یا جا  در د ل   اژدر گرفتم

سجده بردم پیش محراب دو ابرویش پس آنگه        بهر  قتل  منکر حسنش  به  کف خنجر گرفتم

مستی  چشمش بدیدم  حا لتی در من عیان شد        کز کف ساقی تو گفتی  پر زمی ساغر گرفتم

شکرین لعل لبش چون غنچۀ گل گشت خندان        ز ان  حلاوت من  نظر از چشمۀ  کوثرگرفتم

خال  هندو بررخ  چون آذرش دیدم  ز داغش        سوختم  آنسان که  گفتی جای  در  آذر گرفتم

با زبان جذبه از من رونمائی  خواست بروی        جان و دل  ایثار کردم  ترک جان و سرگرفتم

مات ماندم  بر جمالش محو گشتم  در جلالش        از جهان  گفتی  مکان  در عالم   دیگر گرفتم

گفت ها ن عید غدیر آمد سرودی  تازه  برگو        من به  خود  باز آمدم  پس خامه و دفترگرفتم

اندرآن حالت که دستم  مانده بود از کاردستی        خوش   برآوردم  ز شوق و دامن  حیدرگرفتم

آن  شهنشاهی  که   تا  گشتم  غلام   آستا نش       در جهان باج  شرف از سروران  یکسرگرفتم

قوّت   جبریل  را  کردم  ز وی  تحقیق  گفتا        هفت  شهر لوط  را  من  بر سر شهپر گرفتم

گفتمش  یاللعجب این قوّت و قدرت که  دادت        گفت  از  پیرم  علـی  بر همزن   خیبر گرفتم

کعبه را گفتم که دادت این مقام  و این صفارا        گفت این  رتبت من از میلاد آن  سرور گرفتم

چرخ را گفتم چه باشد اخترانت  گفت روزی        وام از ارض  نجف  مشتی در و  گوهرگرفتم

گفت پیغمبر نهادم عترت و  قرآن پس ازخود        من   به   قرآن   دامـن  بن  عمّ   پیغمبر گرفتم

یا علی  کوچکترین ذرات خورشید  وجودت        خود  منم  کز  روشنی  ره  بر مه  انورگرفتم

مه جهان روشن کند من دل ز خاک آستا نت        هر   دو  بگرفتیم  نور  اما  من  افزونترگرفتم

من  صغیر ناتوانستم  که مدح  حضرتت  را        پیشۀ  خود   ای   ولـیّ   اعظم    اکـبر گرفتم

حاجتی  دارم  ز حاجات  دگر ان  را  برآور       تا    بگویم    باز  از  نخل  سعادت  برگرفتم

افتاد    شامگه    به    کنـار   افق    نگون                خورچون سربریده ازاین طشت واژگون

افکند  چرخ   مغفر  زرین  از  این   شفق                در  خون  کشید   دامن  خفتان  نیلگون   

اجزای   روزگار   ز   بس   دید   انقلاب                 گردید چرخ  بی حرکت خاک بی ستون

کند   امهات   اربعه   ز ابای   سبعه   دل                 گفتی  خلل  فتاد  به   ترکیب کاف ونون

آمــادۀ    قیا مت   موعـود    هـر    کسی                کایزد وفا  به  وعدۀ  خود  می کند  کنون

گفتم   محرم   است  نمود  از  شفق  هلال                چون ناخنی که  غمزده  آلایدش به خون

یا گوشواره ای که سپهرش به گوش عرش               هرسا له  در عزای  شه  د ین  کند برون

یا ساغری  است  پیش   لب  آورده  آفتا ب               بر  پادشاه   تشنه   لبان  کرده   سرنگون

جـان   امـیر   بـدر   و  روان   شه   حنین               سالار  سروران  سر از  تن  جدا حسین