گرفت  فرّ جوانی  به  نو  بهار  جهان        اگر چه  پیر نگردد به  هیچ  وجه  جوان

دلیل  روز معاد است این که  باد  بهار       دوباره  بر  تن  اشجار مرده  بخشد جان

بهرطرف نگری لاله است وگل گویی       گشوده اند  به  عالم  دری  ز  باغ  جنـان

به  بوستان جهان میتوان  مشاهده کرد      هرآنچه هست طراوت به روضۀ رضوان

مگر ز خاک  درشاه  طوس می گذرد       که عالمی ز نسیم  صباست  مشک افشان

نهال   باغ   ولایت   گل  حدیقۀ   دین       کز اوست   خـرّم  و شاداب  گلشن  ایمان

نهنگ قلزم  وحدت که  زورق کثرت       به   نـاخدایی  او  ایمن  است   از طـوفان

خدیو کون و مکان پادشاه  جن و بشر       که   بندگان   درش   حاکمند   بر  کیهان

امام ثامن ضامن که گاه بخشش وجود       خزائن  دو جهان  بر یکی  دهد ز احسان

معین  دین  مبین  پیشوای  اهل  یقین        که  بر   خدایی  او  فـرقه ای  برند  گمان

ز حدّ واجب وممکن من  این قدردانم       که  واجب  است  وجودش  به عالم امکان

هرآنچه سرّنهان است مختفی درغیب       بود  برابر علمش   تمام   فـاش  و  عیـان

تنی سوای عدویش نمی رود به جحیم       کسی   به  غیر محبّش  نمی رود به جنان

مگر که نکهتی  از خاک کوی اودارد      که هست  دلکش وجانبخش ساحت بستان

شها  توئی که  نپروده است مادر دهر      یکی   نظیـر  تو   انـدر  مشیمۀ   امـکان

توئی که زائر قبرت  به زائران حرم        کند مفاخرت از قدروجاه و شوکت وشأن

موالفان تو رامی رسد ز حق نصرت        مخالفان   تو  را می دهد   خدا   خـذلان

مطیع  امر تو آمر بود  به هفت اختر       اسیر حکم  تو  حاکم  بود  به  چار ارکان

یکی به چشم تفقّدبه سوی "شاکر"بین       ز غیر  خویش  ورا از  ره  کرم  برهان