بسمه تعالی

چون مرحوم جیحون قصیده رابامدح امیرالمومنین علیه السلام شروع کرده وبعد ازمدح مولا

مرثیه راشروع کرده (شاهاتو ) دراول اشعارخطاب بمولامیباشد

شاها  تو بدین  قدرت  بر صبر که  گفتت پاس      چون نزد برادر رفت بررخصت کین عباس

گفت ای زکفت سیراب صدچون خِضَروالیاس     از تشنــگی  اطفــال   انــدر  جگرم  المــاس

                             وقت است که خواهم آب زین فرقۀ حق نشناس

                             من زنده و تو عطشان وین شط ز دو سوموّاج

ده  گوش بر این  فریاد کاندرحرم افتاده است       گوئی   شرر  نیران  اندر ارم   افتاده است

یک  طفل ز سوز دل  بر خاک نم افتاده است     یک زن زغم فرزند اشکش به یم افتاده است

                             نه دست  من از پیکر نز کف علم افتاده است

                             پس  از  چه   نرانم  اسب  اندر پی  استعلاج

سنگ  محنم   امروز  پیمانۀ  صبر  اشکست       آب ار نه  بدست آرم باراست بدوشم دست

خود پای  شکیبم  نیست تادست بجسمم هست      آن  گفت و سپند آسا از مجمر طاقت جست

                             راه  شط  و دست  خصم با نیزه گشودوبست

                             وز هیبت  او  بگریخت   افواج   پس  افواج

زد  نعره   که  ای  مردم   ما  نیز مسلمانیم        گر  منکر  اسـلامید    ما    بنـدۀ    یـزدانـیم

ور دشمن   یزدانید    ما  وارد  و   مهمانیم        گر  رنجه  ز مهمانید  ما  از چه   گروگانیم

                              ور زانکه  گروگانیم  آخر ز چه  عطشانیم  

                             ای میر شما  بی تخت  وی شاه  شما بی تاج

ما را که به  خاک در کوثر پی آب روست        افتاده عطش دردل چون شعله که درمینوست

نه روشنی اندرچشم  نه  قوّت در زانوست        تفتیده به  سرها مغر خشکیده به تن ها پوست

                             آن خیمه که طوف الله در طوف حریم اوست

                             دارید   چرا  محصور  خواهید  چرا   تاراج

آنگه به  فرات افکند چون  توسن  قهّاری          میخواست  بنوشد   آب  تا  بیش  کند  یاری

گفتا به  خود ای عباس کو رسم  وفاداری         تو آب خوری  و اطفال  در العطش و زاری

                             پس مشک  گران بردن  دید اصل سبکباری

                            انگیخت سوی  شه اسب از خصم  گرفته باج

ناگاه  کج  آئینیش زد تیغ  به دست راست         بگرفت سوی چپ مشک وآئین جدال آراست

جانش زخداافزودجسمش زخودی گرکاست       دست  چپش  از تن  نیز افتاد  ولی  میخاست

                           بر خیمه رساند  آب تا سر به  تنش  برجاست

                           بگرفت به دندان مشک وز خون بدنش امواج

بردوخت خدنگش تن او بازفرس می راند        آشفت عمودش مغز او نیز  رجز  می خواند

بانوک رکاب از زین گردان به هوا پرّاند        ناگاه    کمانداری    آبش   به  زمین    افشاند

                          پس خواند  برادر  را  و ز  یأس همانجا  ماند

                           نی نی  که  به  وی  آنجا بود از جهتی معراج

شه شیفته دل برخواست برمرکب کین بنشست    صدصف زسپه بگسست تاجانب او پیوست

دیدش  که سهی بالا افتاده به  جائی  پست        نه سینه نه رونه پشت نه پای نه  سرنه دست

                          گفتا  که  کنون ای  چرخ  پشتم  زالم بشکست

                         هان  بر که  گذارم  دل  یا  با  که  کنم  کنکاج

ای شاه نجف برما دورازتوشکست افتاد           بس زهربه شهدآمیخت بس نیست به هست افتاد

بدرالشّهدا  عباس تا انکه  ز دست  افتاد            تاج  الشعرا   جیحون  از  اوج  به  پست  افتاد

                         این  مهر  توام   در  دل  از  عهد  الست  افتاد

                        پاید  چو سواد از مشک  ماند چوبیاض از عاج

بود  طفلی  شیرخوار اندر  حرم         کافرینش   را  پدر   بد   در  کرم

خورده  ازپستان  فضل  آن  پسر       شیر  رحمت   طفل   جان  بوالبشر

ممکنات   از  عالم   و  آدم  همه        از  دم  جان  پرورش   یکدم  همه

گرچه خوانند اهل عالم اصغرش       من   نـدانـم    جـز   ولـی  اکبـرش

بر  امید   جا نفشانی   آن  زمان        خویش  را   افکند   از  مهد   امان

دست از قنداق جان بیرون کشید        بندهای    بسته   را   بر هم   درید

بانک  بر زد  کای غریب  بینوا        نیستی   بیکس   هنوز ،  اینجا   بیا

مانده  باقی بین، ز اصحاب کرم        شیرخوار  خسته   جانی  در  حرم

هان   بیا  ای  ساقی  بزم  الست        شیرخوار ازکودکی شد می پرست

شیرخوار عشق   از   امداد   پیر      شد  ز بوی  باده  مست  و شیر گیر

صید  معنی  شد  شکار  پنجه ام      هین  بیا  کز زخم  هجران  رنجه ام

عزم کوی دوست چون داری بیا      ارمغـانی   بر    به    درگـاه   خــدا

قابل  شه  ارمغان  کوچک است      کو به قیمت بیش دروزن اندک است

شاهباز  وحدتم  من  در  نشست      عیب   نبود  شاهم   ار  گیرد  بدست

گر که  نتوانم  به  میدان  تاختن       سوی   میدان  ،  جان   توانم  باختن

گر  ندارم   گردن   شمشیر  جو      تیر عشقت   را   سپر   سازم    گلو