کوفه شهری است پر از فتنه و آشوب و بلا، صحنه‌ای از کرب و بلا،

خلق ز اطراف و ز اکناف روان گشته سوی شهر، گروهی به جگر سوز

 و گروهی به بصر اشک و گروهی ز خوارج همه خشنود ز خشم احد

قادر معبود، همه منتظر عترت پیغمبر اسلام، به کوفه شده اعلام که از

جور و جفا و ستم و گردش ایام، رسیدند به آیین اسارت حرم‌الله به عز و

شرف و جاه، به اشک و شرر و آه، ستادند و گشودند همه چشم تماشا، که

ببینند اسیران شه کرب و بلا را

بقیه در ادامه مطلب

ای ز داغ توروان خون دل از دیدۀ حور    بی  تو عالم  همه  ماتمکده تا  نفخۀ  صور

خاک بیزان به سراندرسرنعش تو بنات۱    اشک ریزان به برازسوگ توشعرای۲ عبور

ز  تماشای  تجـلاّی   تو  مدهوش  کلیم      ای سرت  سرّ انا  الله  و سنان  نخلۀ  طور

دیده هاگوهمه دریاشو و دریا همه خون      که  پس ازقتل تو منسوخ  شد آیین  سرور

شمع انجم همه گواشک عزاباش وبریز      بهر ماتم  زده کاشانه چه ظلمات و چه نور

پای  در سلسله سجّاد و به سرتاج یزید      خاک  عالم  به سر افسر و دیهیم  و قصور

د یر  تـرسا  و سر سبط  رسول  مدنی      آه  اگر طعنه  به  قران  زند انجیل و زبور

تاجهان باشد وبوده است  که داده  است نشان       میزبان خفته  به کاخ اندر و مهمان به تنور

سر بی  تن که  شنیده  است به لب  آیۀ  کهف      یا که  دیده است به  مشکوة  تنور آیۀ  نور

جان فدای تو که ازحا لت جا نبازی  تو      در  طف   ماریه  از یاد  بشد  شور نشور

قدسیان سربه گریبان به حجاب ملکوت      حوریان  دست  به گیسوی پریشان زقصور

گوش خضرا همه پرغلغلۀ  دیو و پری       سطح  غبرا  همه پر ولولۀ  وحش و طیور

غرق دریای تحیّر ز لب خشک تونوح        دست حسرت به دل ازصبرتو ایوب صبور

مرتضی  با  دل افروخته  لاحول کنان       مصطفی با جگر سوخته حیران و حصور

کوفیان دست به تاراج حرم کرده دراز       آهوان حرم  از واهمه  در شیون  و شور

انبیا   محو   تماشا  و ملائک  مبهوت        شمر سرشار تمنّا   و  تو سرگرم  حضور

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱)مقصود از بنات بنات النعش می باشد که نام هفت ستاره است در آسمان در جهت قطب شمال که آنرا دبّ اکبر هم می گویند

۲)شعرا به فتح شین نام دوستاره است که یکی راشعرای شامی و دیگری را شعرای یمانی و شعرالعبورهم می گویندکه درشبهای تابستان نمایان می شوند

هرگز دلی زغم چو دل مجتبی نسوخت        ور سوخت زاجنبی دگرازآشنا نسوخت  

هرگلشنی که سوخت زبادسموم سوخت       از  باد  نو بهار و  نسیم  صبا  نسوخت

چندان دلش ز سرزنش دوستان گداخت        کز دشمنان زهر بد وهر ناسزا نسوخت

از هرخسی چو آن  گل  گلزار معرفت       شاخ   گلی  ز  گلشن  آل  عبا  نسوخت

جز آن  یگانه   گوهر  توحید  را کسی        ز الماس  سوده  لعل لب دلربا نسوخت

هرگز  برادری   به   عزای   برادری        درروزگار،چون شه گلگون قبا نسوخت

باور مکن دلی که چو قاسم  به ناله شد        زان  نالۀ   پر ازشرر وا  اَبا   نسوخت

آن دم که سوخت حاصل  دوران ز سوز دهر       درحیرتم که خرمن گردون چرانسوخت

تا  شد  روان  عالم  امکان ز تن روان         جنبنده ای  نماند  کزین ماجرا  نسوخت

                        خاموش  شد  چراغ   دل  افروز مجتبی    

                       افروخت   شعلۀ   غم   جانسوز   مجتبی