این حریم  کیست؟! کز جوش ملائک  روز بار                                    نیست  در وی  پرتو خورشید  را راه  گذار

   کیست؟!  یا رب  شمع این  فانوس کزنظاره اش                                    آب  می گردد  به  گرد دیده ها   پروانه وار

   این  شبستا ن  خوابگاه  کیست ؟! کز موج  صفا                                   دود  شمعش می رباید دل چو زلف  مشکبار

   یا رب  این خاک گرامی مغرب خورشید کیست                                    کز فروغش  می شود  چشم  ملائک اشکبار

   این  مقـام   کیست؟!  کز هــر  بیضۀ   قند یل  او                                 سر بـر  آرد   طائری  چون  جبرئیل  نامدار

   کیست  یا  رب  در پس این پرده کزانفاس خوش                                  می برد از چشمها  چون  بوی  پیراهن غبار

   جلوه گاه  کیست  یا رب  این  زمین  مشک خیز                                 کز شمیمش می خورد خون نا ف آهوی تتار

   ساکن  این  مهد  زرین  کیست؟! کز شوق  لبش                                  شیر می جوشد  ز پستان  صبح را بی اختیار

   این همایون بقعه یا رب ا زکدامین سرورست ؟!                                  کز شرافت  می زند   پهلو  به عرش کردگار

   سرور دنیا و د ین  سلطان  علی موسی  الرضا                                  آن که  دارد  همچو  د ل در سینه  عالم  قرار

   جـدول   بحـر  رسا لت   کـز  وجود   فا ئضش                                  خاک پاک  طوس شد ازبحررحمت  مایه دار

   گـوهـر    بحـر   ولایت   کـز  ضمیر  انـورش                                  هرچه  در نه  پرده  پنهان  بود  گردید آشکار

   آن که  گر اوراق  فضلش را به  روی هم  نهند                                 چون لباس غنچه گردد چاک این نیلی حصار

   آسمان  از باغ   قد رش  غنچۀ   نیلوفری  است                                 یک  گل  رعنا ست از گلزار ا و لیل  و نهار

   مهـرۀ  مـومی  است  در سـر  پنجـۀ  او اسـمان                                 می دهد اورابه هر شکلی که می خواهد  قرار

   بوی گل درغنچه ازخجلت حصاری گشته است                                تا   نسیـم   خلـق  او   پیچیده  در  مغـز  بهـار

   تیغ  ا و  چون  سر بر آرد  از  نیـام  مشک فام                                می شود  صبح   قیامت  از  د ل  شب  آشکار

   آن که  تیغ  کهکشان  در قبضۀ  فرمان  اوست                                 چون تواند  خصم  با او تیغ  شد  در کارزار؟

   چون تواند  خصم  روبه باز با  او پنجه  کرد ؟                                 آن که  شیر پرده را  فرما نش  آرد  در شکار

   همچو  معنی در ضمیر لفظ  پنهان گشته  است                                در  رضای  او  رضای   حضرت  پروردگار

   شکوۀ  غربت  غریبان  را  ز خاطر  بار بست                               در  غریبی   تا  اقامت  کرد   آن   کـوه   وقار

   زهـر  در  انگور  تـا  دادند   او  را  د شمنا ن                                 مـاند   چشم   تـاک  تا  روز  قیا مت   اشکبار

   وه  چه  گویم  از  صفای  روضۀ   پر  نور او                               کز فروغش  کور روشن  می شود  بی اختیار

   می توان   خواند   از  صفای  کاشی  دیوار او                               عکس  خط ّ  سرنوشت  خلق  را  شبهـای   تار

   خیره  می شد  دیده ها  از دیدنش  چون  آفتاب                                گـر   نمی شد    قبّـه   نـورانی    او   زرنـگار

   همچو اوراق  خزان با ل ملائک  ریخته است                                هر  کجا  پا  می نهی  در  روضۀ  آن  شهریار

   می توان  رفتن  به  آسانی  به   با ل  قد سیا ن                               از  حـریم   روضۀ  او  تا  به  عـرش  کـردگار

   قلزم  رحمت  حبابی  چند   بیرون  داده  است                                نیست  قند یل اینکه می بینی  به  سقفش  بیشمار

   هر شب از گردون  ز شوق سجده خاک درش                               قدسیان  ریزند   چون  برگ  خزان از شاخسار

   اشک  شمع  روضۀ   او  را  ز دست  یکد گر                              حـور و غلمـان  می ربا یند  از  برای  گوشوار

   بس که  قران  در حریم  ا و  تلاوت  می کنند                                صفحۀ  با ل  ملائک   می شود   قـرآن  نگـا ر

  هر شبی صد بار ازموج  صفا در روضه اش                               در غلط  از  صبح   افتد  زاهد   شب  زنده دار

   حسن  خلقش  د ل   نمی بخشید اگر زوّار  را                               آب می شد از  شکوهش   زهره ها   بی اختیا ر

   از سـر  دربـانی  فردوس ،  رضوان  بـگذرد                               گر   بـدانـد   می کنند ش   کفشـدار   این  مـزار

   خضر تر دستی  که میراب زلال زندگی است                              می کنـد   سقّـا ئی   این  آستـان   را   اختیـا ر       

   می کند  با  اسب  چوب   از آتش  دوزخ  گذر                            هر  که   را  تابوت   گردانند   گرد   این  مزار

   چشمۀ  کوثـر  به  استقبا لش  آید  روز  حشـر                            هر که  را  زین  آستان   بر جبهه   بنشیند  غبار

   از فشـار  قبـر  تا   روز  جـزا   آسوده  است                             هر که   اینجا  از  هجـوم   زائران   یابد  فشا ر

   هر که   باشـد  در  شمـار  زائـران  درگهـش                              می تواند   شد    شفیع   عـا لمی    روز   شمآ ر

   آتش دوزخ  نمی گردد به  گردش  روز حشر                            از سر  اخلا ص  هر کس  گشت  گِرد  این مزار

                                            آن که  باشد  یک  طواف  مرقدش  هفتاد حج  

                                          فکر(صائب) چون تواند کردفضلش راشمار؟

هرکه دردل وجد وحالی ازغم جانان ندارد

                                                     گر بود  دریای  دانش  گوهر عرفان  ندارد

هرکه چون پروانه گردشمع بی پروانسوزد

                                                    بزم  جانش  روشنی  از جلوۀ  جانان  ندارد

بالب جانبخش جانان هرکه جویدآب حیوان

                                                     می   نداند   لذت  آن  چشمۀ  حیوان  ندارد

آن مسیحا  دم کند گرجلوه ای  درکوه سینا

                                                     طاقت   دیدار او  را  موسی  عمران  ندارد

دیده ای  باید که  بیند روی آن ماه  دل آرا

                                                    ورنه خورشیدازکسی رخسارخودپنهان نارد

هر که  درمعنی نبیند صورتش درآفرینش

                                                    نسبتی  از راه   بینش  با  شه  مردان  ندارد

خسروی کزبی نیازی خادم درگاه جاهش

                                                   حاجتی  برتخت و تاج  قیصر وخاقان ندارد

خواجۀ عالم  علی  مرتضی  شاه  ولایت

                                                  آنکه درگاهش به ازروح الامین دربان ندارد

شهسوارآسمان  پیما که در میدان  قدرت

                                                 خوشتر از گوی  زمین درحلقۀ  چوگان ندارد

مظهر خلاّق  اکبـر مظـهـر  آیات  داور

                                                  آنکه  جز  او  ناخدائی  کشتی  امکان  ندارد

در امور دین  و دنیا جز ولیّ ذات یکتا

                                                 هیچ   بازوی   توانا    قدرت   یزدان   ندارد

از  کمال  ذوالجلالی  ازجمال لایزالی

                                                هیچکس در بی مثالی  چون علی عنوان ندارد

عون حق عین عنایت آنکه ازراه هدایت

                                               غیر او  ملک   ولایت    والی   ذی  شأن  ندارد

برسرخوان ولایش گر بری دست  تمنا

                                                لقمه ای   یابی  که   آگاهی  از آن   لقمان ندارد

ذات باری در دوعالم  بهریکتایی مسلم

                                               چون   ولی  الله  اعظم   حجّت  و برهان ندارد

حیدرصفدرهژبر سالب غالب که گویی

                                               برق  تیغش  را  به  محشر  آتش   نیران  ندارد

داور روز قیامت آنکه  درگاه  جلالش

                                                پاسبانی  تا  سحر هر شب  به  از کیوان  ندارد

مهرشاه  اولیاء بر هردلی ازجان نتابد

                                               آن  صدف  در سینه  پنهان  گوهر ایمان  ندارد

ازکلام الله  ناطق هرکه تعلیمی نگیرد

                                               آگهی   از   کنــز   علم     ایـزد    منّان   ندارد

درنجف هرکس بماند درجوارشاه مردان

                                                تا  ابد  در سر  هوای  روضۀ  رضوان  ندارد

دامن  مولای  قنبرهر مسلمانی نگیرد

                                               آن  مسلمان  نسبتی   با  بوذر  و  سلمان   ندارد

یاعلی ازتاب دوری گرچه ازدل درحضوری

                                              چون  شکیب ازناصبوری  طاقت حرمان  ندارد

یوسف عشقم  منای قرب زندان  من  است      کنج زندان،تیره چون شام غریبان من است

آه  سردی  کز  درون  سینه ام   آید  برون      گرمی بازار عشق  و قلب سوزان من است

قطرۀ  اشکی  که می ریزد ز جام  دیده ام      روشنی بخش دل  و شمع  شبستان من است

پای یوسف گربدین زندان رسدجان میدهد      گر  ببیند سندی  شاهک  نگهبان  من  است

هر زمان  می آید آن   بیدادگر بر صورتم      میزند سیلی نمی گوید که مهمان مکن است

بر  تنم  آثار  ضرب  تازیانه  بسته   نقش      این  سزای  خواندن  آیات  قرآن  من  است

زیر زنجیر گران بر لب  رسیده  جان من      آنچه از من مانده باقی جسم بیجان من است

شاعر"ژولیده" می گوید به صد سوزجگر      یوسف عشقم  منای  قرب  زندان  من است