بسم الله الرحمن الرحیم

به   یمن  طا لع  فیروز و   اختر  مسعود                د مید  صبح  سعادت  ز مشـرق   مقصود

فتـا د   بر  سر   ذ رّات    سایۀ    اقبـا ل               فکند   مهـر  سپهـر  وجود    پـرتو  نور  

به  کعبه  کرد  تجـلّی   جما ل   مولـودی               که   بود  آدم   و حـوّا  طفـیل   این  مولود

نمـوده   جلـوه   در  ا نظـار  قادر  قیّـوم                ز   پـرده  گـشت   پدیدار  کردگار   ودود

ملا ذ  و  ملجأ  عبّـاد  از  امیـر  و عـبید                قوام   عا لم   ایجاد   از  غیوب   و  شهود

فروغ   شمع  هدایت  شعاع  مشعل  د ین               که   تیره  کرد زغم  روز  گمرهان  عنود

یگانه ای که دوعا لم  ز د ست اوست بپا                بدان  مثا به  که  د ین را بود  صلوة  عمود

ز  پا فشاری  ا و شد  بنا ی  کفر  خراب               به   د ستیاری  او شد  حصار د ین  ممدود

ز موی  اوست سیه گشته است  شام عدم               ز روی  ا وست  سفید  آمده  صباح  وجود

به  حکم  اینکه  علی  اندر آن  نهاده  قدم               کنند  اهل  صفا  سر بسر به   کعبه  سجود

بد ید   مرکز  قـوس   نزول   او   احمـد               در آن مقام  که  طی کرد خط قوس صعود

به   بندگیّ  خد ا  داشت  ا شتیاق   خلیـل               اگر   ولای   علـی  بود   در  د ل  نمـرود

به رغم   سنّی  نا پاک  این  عجب   نبود               اگر  که  غا لی از ادراک  خواندش معبود

ز ملک تا ملکوت ازجماد و حّی و نبا ت               به  صد  نیاز به  خاک   درش نهند  خدود

به  خوان  نعمت  عا مش  تمام   مهمانند               مجوس و مؤمن و ترسا  جهود وگبر و یهود

علا مت  سخط   اوست   آ تـش   دوزخ               نشـا نۀ    کـرم    اوست    جنـّت   مـوعـود

اگر به  مهر علی کافری رود  به  جحیم                لهـیب  نا ر  شود   ز آه   سرد  او  مبـرود

به  پـرده   زمزمۀ  یا  عـلی  کند  عنوان               به  گـوش  هـوش  اگر بشنوی   ترانۀ  عود

به جزبسوی علی قرب  حق اگر خواهی               ز هر  طریق  روی   عا قبت  شود  مسدود

عیلیست آدم وشعیا،علیست خضرو خلیل              علیست صالح و موسی،علیست  یونس وهود

علیست شیث وشعیب وعلی مسیح وذبیح              علیست   نوح  و سلیمان ، علی   بود  داوود

علـی  مبیّن  قرآن ، علـی  مروّج   د یـن              علیست  صوم  و صلوة  وعلی  قیام  و قعود

سزد به  شأن  تو  شاها  نزول  احصیناء              که  نیست در نظرت هر  چه  هست نامعدود

به  جستجوی  تو باشند  اهل  دیر و حرم              نظر به  سوی   تو   دارند  مقـبل   و مردود

اگر عنایت  خا ص تو گشت  شامل  عام              امیدوار  به  رحمت   شوند    عآد   و  ثمود

نسوختی  به  سرش  دست  روزگار آتش             اگر که  آب  و لای  تو  بود   در  د ل  عود

اشارۀ   تو  بقـا  را  بـرد  به  سوی  فنـا              ارادۀ    تـو  ز   معـد وم     آورد  مـوجـود

رود  به امر تو ازهر طرف  قضا  و قدر             چنا ن  که  در پی  فرما ن   پا دشا ه   جنود

گدای  کوی   تو را نیست  حاجت  اکسیر             که  قد ر خا ک  د رت برده   آبروی   نقود

جلال و جاه تو افزون بود ز درک عقول              مقام  و  قد ر تو  بیرون  بود  ز حدّ  حد ود

                               هرآنکه مادح خاص توگشت همچو(شکیب)     

                               ز  شعر تـر  فکند  آتشی   به  قلب  حسـود