تا  صورت   پیوند   جهان    بود    علی  بود          تا  نقش  زمین بود  و زمان بود علی بود

شاهی که  وصی  بود  و ولی بود  علی  بود           سلطا ن  سخا  و  کرم  و جود  علی بود

هم  آدم وهم  شیث وهم ادریس وهم ا لیا س            هم   صالح   پیغمبر   و  داوود  علی بود

هم موسی وهم عیسی وهم خضروهم ایوب             هم یوسف و هم  یونس وهم هود علی بود

مسجود  ملائک  که   شد  آدم   زعلی  شد             آدم   چو  یکی  قبله   و مسجود علی بود

آن عارف  سجاد  که خاک  درش  از  قدر             بر   کنگرۀ    عرش     بیفزود  علی بود

هم  اول  و هم  اخر و هم  ظاهر  و  باطن             هم عابد   و هم   معبد  و معبود  علی بود

ان  لحمک  لحمی  که  شنو  تا  که  بدانی              آن  یار که   او  نفس  نبی   بود علی بود

ان  شاه  سر افراز که   اندر شب  معراج              با  احمد   مختار    یکی    بود  علی بود

آن  کاشف  قران  که  خدا  در همه   قران            کردش  صفت عصمت و بستود  علی بود

خاتم   که در   انگشت  سلیمان   نبی  بود              آن   نور خدائی  که  بر او  بود علی بود

آن  قلعه   گشائی  که  در  از  قلعۀ  خیبر            برکند  به  یک  حمله  و  بگشود  علی بود

آن   شیر  دلاور  که   ز بهر طمع   نفس             در خوان  جهان    پنجه    نیالود علی بود

هارون  ولایت  که  پس  ازموسی عمران           و  الله   علی    بود   علی     بود  علی بود

آن   شاه   سرافراز که   اندر  ره  اسلام               تا   کار  نشد    راست   نیاسود علی بود

فرزند   خلف   در  صدف   نکتۀ  توحید              کادم   به جمالش    نگران  بود   علی بود

صد  بار  نگه   کردم   و دیدم  به حقیقت              و ان عارف  و ان عابد  و معبود علی بود

چندان  که  در آفاق  نظر   کردم  و دیدم              از  روی   یقین در همه موجود   علی بود

زین یک  دو سه بیتی که بگفتم  به حقیقت             با لله   که  مراد   من  و مقصود علی بود

این  کفر  نباشد سخن  کفر  نه  این است               تا  هست  علی  باشد  و تا  بود  علی بود

سرّ  دو  جهان  جمله  ز  پیدا  و ز پنهان               شمس الحق  تبریز  که  بنمود   علی بود

                                           بسمه تعالی

ای  علی  ای   خدای  را   مرآ ت       وای برخسارۀ تو چشم  تو   ما ت

در حقیقت  رخ  تو   مرآتی  است       که  بود   حاکی  از  حقیقت   ذات

وان حقیقت که ذات پاک تر است        هست مرآت  ذات  حق به صفا ت

بخدا   آ ن   خدا   که   دیده شود         نشود   دیده  جز  د ر این   مرآت

علم  حق  را  توئی  کتا ب مبین         همه    آفاق    و   انفست     آیا ت

ذره    ما ئیم   و   افتا ب   توئی         آفتا بـــــا    بتـــا ب    بر    ذرات

خیزوما را چونوح ازاین طوفان         بده   ای   کشتی   نجات    نجا ت

تا   نمرد یم   تشنه    لب  ما  را         بده   ای   چشمۀ   حیا ت   حیا ت

عجبی  نزد  ما  زحبّ  تو نیست         که   کند   سیئـا ت   را   حسنا ت

اری  انجا  که  شمس جلوه   کند         محو  گردد  ز  نور او    ظلمـا ت

بود ش    ا بلیس    در عبود یت          گرچه   فوق  کروبیا ن  درجا ت

اندر آدم  چو  سجده بر تو نکرد          درجا تـش  ز کبــر  شد   درکات

خلق را  بینش  لقای   تو  نیست          ما   نجوئیــم   بینــش   از اموات

زنده  باید که  درک  زنده   کند          این نظر نیست در عظام و  رفات

قوم   بی   معرفت   نه  انسا نند          حیواننـد   یا   جمــا د  و   نبــا ت

بحر وصف   ازل   کجا   گنجد          در ظروف  حروف   یا   کلما ت

ما چه  اثبا ت مدح  بر تو  کنیم          ای   وجود    تو  مر  ترا   اثبا ت

                                                                 «  فواد کرمانی » 

ای  وجه  رب  العالمین  هو یا امیرالمومنین            ای  قبـله  اهل   یقیـن هو یا امیرالمومنین

دل جلوه گاه روی تو محراب جان ابروی تو           تو مستعان ما مستعین هو یا امیرالمومنین

راه طلب  پویم تو را درهر کجا جویم  تو را           درهر نفس گویم چنین هو یا امیرالمومنین

خیل  ملائک  لشگرت تاج  ولایت بر سرت            ملک  حقت زیر نگین هو یا امیرالمومنین

تو جان پاک مصطفی وصف تو از قول خدا           ایــا ت  فرقـان  مبـیـن هو یا امیرالمومنین

هم سّرما  اوحی توئی هم عروة الوثقی توئی           مهرت بود حبل المتین هو یا امیر المومنین

اول  توئی  اخرتوئی یاور توئی ناصر توئی           بر اولیــــن واخــرین   هو یا امیرالمومنین

ازبهرخدمت روز وشب استاده باعجزو ادب          بر درگهت روح الامین هو یا امیرالمومنین

هرکس کسی راملتمس درویش راعون توبس         الغـــوث  یانعـم  المعین هو یا امیرالمومنین

سوی محبان کن نظرمحفوظشان  دارازخطر        ای حب توحصن حصین هو یا امیرالمومنین

                               دارد   صغیــر بی  نوا  بر استــا نت  التــجا

                               مگذارش ازمحنت غمین هو یا امیرالمومنین

                                                                               « صغیراصفهانی »

بســته ام   باز به  پیمــانه  می  پیمـان  را             تا  ز  پیمـانۀ  می  تازه   کنــم  ایمـان  را

جزدل من که  زند یک  تنه بران خم زلف             کس ندیده است که گو لطمه زندچوگان را

دل  ربودی زمن وجا ن به توخواهم  دادن            منت از بخت کشم  چون  بسپارم  جان را

دیده  تا  چاه  زنخــدان  تو را  یوسف  دل            برگـزید از همه  افـــاق  چَه ِ  زنــدان را

گر رسد  دست به ان زلف  درازم روزی             مو بمو شرح  کنم  با تو شب  هجران را

گر اشاره  ز لبت  هست که جان  باید  داد            پیش مرجان  تو  قدری  نبود  مر جان را

به جحیمم مبر ای دوست که ازهمت عشق            رشک  فرد وس  بیاد   تو  کنم  نیران را

دوش گفتی بطلب هر چه که خواهی ازما             از تو بهتر چه  بود  تا که  بخواهم  ان را

گر به جنت  بروم یـاد  تو را  می جویـم              طا لب دوست وفائی  چه کند رضوان را

                                                                        « وفائی شوشتری »