باز از  افق  هلال  محرم  شد  آشکار     بر  چهر چرخ  ناخن ماتم  شد آشکار

نی نی  به قتل تشنه لبان از نیام چرخ      خونریزخنجری است که کم کم شدآشکار

یا   برفراشت   رایت  ماتم دگر سپهر     و اینک  طراز طرّۀ پرچم  شدآشکار

یا راست  بهرریزش  خونهای بی گنه      پیکانی ازکمان  فلک خم  شد آشکار

یا  ا ز برای  زخم  شهیدان  تشنه  لب      از جیب مهر نسخۀ مرهم  شد آشکار

یا میخرند اشک عزا کز نجوم  و ماه      جام  بلور  و  دامن  درهم  شد آشکار

دلها گشاید ازمژه  سیلاب  لعل رنگ      ازنوک ناوکی که دراین دم شد آشکار

این ماه نیست نعل مصیبت درآتش است      کز  بهر  داغ   دودۀ   آدم  شد  آشکار

صبح   نشاط   دشمن  و  شام  عزای    دوست      این سورماتمی است که باهم شدآشکار

بازازنهاد نوحه سرایان  فرازوپست      آشوب   رستخیز  به   عالم  شد آشکار

آهم به  چرخ رفت و سرشکم  به  خاک ریخت       اکنون  نتیجۀ  دل  پر  خون  شداشکار

زافغان  سینه  ،ابر پیاپی  پدید گشت      ز امواج  دیده  سیل   دمادم  شد آشکار

آهم شراره ریزوسرشکم ستاره ریز      این آب و آتشی است که توام شدآشکار

                               نظم ستارگان مگرازیکدگرگسیخت  

                                      یا  اشک  این عزاست که  گردون زدیده ریخت

دلم   ز  کوی   تو  دیگر نمی رود  جایی       چرا  که   جز  تو  ندارد  دگر  تمنّائی

بروی خوب توای رشگ دلبران گشته است       ز هر طرف  نگران  والهی و شیدائی

خطت چو شام ، سیه کرده روزخلقی را        قدت  چو روز قیامت  فکنده غوغائی

دل جهانی ازاین روی جفت باغم توست      که درجهان نشنیده است  کس ترا مائی

تو را جمال  ز خلق  زمانه  پنهان نیست      به  شرط   آنکه   بیابند   چشم   بینائی

خیال  حور که   دل  می رباید  از زاهد       ازآن بودکه ندیده است چون تو زیبائی

مرا  که  از توندارم  شکیب  عیب مکن       ندیده  کس  به  جهان  عاشق شکیبائی

دلم   هوای  گلستان  نمی کند  ز ینروی        که  با   رخ   تو ندارد  چمن تماشائی

به  غیرسوی تو  دیگر نمی روم  راهی      به  جز هوای  تو  دیگرنمی زنم  رائی

حدیث عشق  تو را مختصر توانم  گفت       که  با  تو هیچ  ندارم دگر من  و مائی

به    گرد  صومعه   و  خانقاه   گردیدم       به جز هوای تو سری  نداشت  سودائی

مقیم  کوی   تو  گردید  عاقبت " الفت"       که می دوید  پی هر کسی به  هر جائی

دوش چو  شد  بر سریر چرخ  مدوّر      مــاه    فلک   جانشین   مهـر  منــوّر

طرفه غزالم  رسید مست وغزلخوان      بافته  از  عنبرش   به  ماه   دو  چنبر

تعبیه  کرده  است  گفتی ازدرشوخی      ماه   منوّر   به   چین   مشک   مدوّر

غـرّۀ  غـرّار  او  به   طـرّۀ    طـرّار     قرصۀ   کافـور بُد   به    طبلۀ   عنبر

یا  نه  تو  گفتی  ز کّر  موکب  دارا       گوشۀ   ابـرو   نمـود   تیـغ    سکنـدر

تافتـه  رویش  به زیر  بافتـه  مویش      بر صفت  ذوالفـقـــار  بـر  دل  کـافـر

گفت چه خسبی زجای خیز و بپیمای      باده ای از رنگ و  بو چو لالۀ  احمر

باده ای ار فی المثل  به  سنگ  بتابد      گوئی   بر جست   از آن  شرارۀ  آذر

تا  شودم باز چهره چون  پرطاووس     از  گلـوی   بط   بـریـز  خـون  کبوتر

گفتمش ای ترک ساده باده حرامست      خاطر  بر   ترک   خَمر   دار  مخمّر

گفت  چه  رانی  سخن  ندانی   فردا      هر چه  خطا   از عطا   ببخشد   داور

رقص کند ازنشاط  صالح  و طا لح      وجد   کند  بر  بساط   مومن   و  کافر

گفتمش   استاِر این  کنا یت  بر گیر     گفتمش   اسـرار  این   حکایت   بشمر

حال  مسمّی  بگو  ز تسمیه  بگریز      حـلّ   معمّـا   بکن   ز  تعمیـر  بگـذر

گفت که فردامگرنه عید غدیراست       عیـدی  بادش  چـو بوی  عـود  معطر

در به چنین روزی ازجهازهیونان       سا  خت    نشستنگی   رسول   مطهّر

گِرد وی انبوه  از مهاجر و انصار       فوجی  چون  موج  بحربی حد و بیمر

خورد و کلان خوب و زشت،بنده وآزاد       پیروجوان شیخ  وشاب منعم  ومضطر

بر شد و گفتا  "الستُ  اولی منکم"        گفتـنـد   آری   ز  ما  بمـا یی   بهـتر

دست علی را سپس گرفت و بر افراخت      قطب  هدی  را  پدید  شد  خط  محور

گفت که  ای  خلق  بنگرید تنا  تن        گفت   که   ای  قـوم   بشنوید  سراسر

هر کش مولا منم علیش  مولاست       اوست پس ازمن به خلق سیّد و سرور

یارب خواری ده آنکه اورا دشمن      یا  رب  یـاری  کن  آنکـه  او را  یـاور

حرمت این روز راسه روز پیاپی       بگذرد  از  جـرم   خلـق  خـالق  اکبـر

گرفت  فرّ جوانی  به  نو  بهار  جهان        اگر چه  پیر نگردد به  هیچ  وجه  جوان

دلیل  روز معاد است این که  باد  بهار       دوباره  بر  تن  اشجار مرده  بخشد جان

بهرطرف نگری لاله است وگل گویی       گشوده اند  به  عالم  دری  ز  باغ  جنـان

به  بوستان جهان میتوان  مشاهده کرد      هرآنچه هست طراوت به روضۀ رضوان

مگر ز خاک  درشاه  طوس می گذرد       که عالمی ز نسیم  صباست  مشک افشان

نهال   باغ   ولایت   گل  حدیقۀ   دین       کز اوست   خـرّم  و شاداب  گلشن  ایمان

نهنگ قلزم  وحدت که  زورق کثرت       به   نـاخدایی  او  ایمن  است   از طـوفان

خدیو کون و مکان پادشاه  جن و بشر       که   بندگان   درش   حاکمند   بر  کیهان

امام ثامن ضامن که گاه بخشش وجود       خزائن  دو جهان  بر یکی  دهد ز احسان

معین  دین  مبین  پیشوای  اهل  یقین        که  بر   خدایی  او  فـرقه ای  برند  گمان

ز حدّ واجب وممکن من  این قدردانم       که  واجب  است  وجودش  به عالم امکان

هرآنچه سرّنهان است مختفی درغیب       بود  برابر علمش   تمام   فـاش  و  عیـان

تنی سوای عدویش نمی رود به جحیم       کسی   به  غیر محبّش  نمی رود به جنان

مگر که نکهتی  از خاک کوی اودارد      که هست  دلکش وجانبخش ساحت بستان

شها  توئی که  نپروده است مادر دهر      یکی   نظیـر  تو   انـدر  مشیمۀ   امـکان

توئی که زائر قبرت  به زائران حرم        کند مفاخرت از قدروجاه و شوکت وشأن

موالفان تو رامی رسد ز حق نصرت        مخالفان   تو  را می دهد   خدا   خـذلان

مطیع  امر تو آمر بود  به هفت اختر       اسیر حکم  تو  حاکم  بود  به  چار ارکان

یکی به چشم تفقّدبه سوی "شاکر"بین       ز غیر  خویش  ورا از  ره  کرم  برهان

                                                                            کیمیای عشق

آن آتشی  که هست نهان  در جگرمرا       باشد  عیان  ز  آه   دل  و چشم  تر مرا

در اولین  قدم  چو بگفتم  به ترک سر       دیگربه راه عشق چه خوف ازخطرمرا

زیبد که  پا نهم  به  سر تاج  خسروی       آن مه  اگر  ز مهر نهد  پا  به  سر مرا

ای  زلف  یار  تا  من  دیوانه  دیدمت       کردی   هـزار  مرتبه   دیـوانه  تر مرا

بر تن  ز شوق جامۀ  جان را  قبا کنم       در هجر اگر ز  وصل  تو آید خبر مرا

چون کیمیای عشق توآورده ام به کف       دیگر چه  احتیاج  به  سیم و به  زرمرا

جزعشقبازیم به جهان نیست پیشه ای       "شاکر"هزارشکرکه هست این هنرمرا

شب به تاب غم وروزم به تعب می گذرد      شب و روز من  دلداده  عجب می گذرد

دل آن شاد که  با همچو تو گل رخساری      نوبهارش همه درعیش وطرب می گذرد

بی  تو ای راحت جان با دوجهان عیش وطرب     روزگارم همه  در حزن وکرب می گذرد

نیست بر چشمة  کوثر دگرم  چشم  امید      تا مرا  وصف  لبان  تو به  لب می گذرد

شادی عشق  تو نگذاشت غمی بردل من      چونکه خورشید دمدظلمت شب می گذرد

سر نهم  جای قدم  بر در میخانة  عشق      زانکه  جبریل در اینجا  به ادب می گذرد

"شاکرا" از غم  دلدار  بجو  شادی  دل      مکن اندیشه  که عمرت به تعب می گذرد

سحـرم   دولت   بیدار  به  بالین  آمد      گفت برخیز که  آن خسرو شیرین آمد

قدحی درکش وسرخوش بتماشابخرام      تا ببینی  که  نگارت  به چه   آیین آمد

مژدگانی  بده ای خلوتی  نافه  گشای      که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمد

گریه آبی به رخ  سوختگان باز آورد     ناله   فریاد  رس  عاشق  مسکین  آمد

مرغ دل بازهوادار کمان  ابروئیست     ای  کبوتر نگران  باش که  شاهین آمد

ساقیامی بده وغم مخورازدشمن ودوست       که  به  کام  دل ما این  بشد و  این آمد

رسم  بد عهدی ایام چو دید ابر بهار      گریه اش بر سمن و سنبل ونسرین آمد

چون  صبا گفتۀ حافظ  بشنید ازبلبل      عنبر  افشان   به  تماشای  ریاحین آمد 

غمش   در  نهانخانۀ    دل   نشیند       به نازی که  لیلی  به محمل نشیند

به  دنبال  محمل  چنان  زار گریم       که  از گریه ام  ناقه  در گل نشیند

خلد گر به  پا خاری  آسان  برآرم       چه سازم به خاری که دردل نشیند

پی  ناقه اش  رفتم   آهسته  ترسم      غباری   به   دامــان   محمل نشیند

مرنجان دلم راکه این مرغ وحشی      ز بامی  که  برخاست مشکل نشیند

عجب نیست خندداگرگل به سروی     که  دراین  چمن  پای در گل نشیند

بنازم   به   بزم  محبت  که  آنجا       گدائی  به   شـاهی   مقابل   نشیند

"طبیب" ازطلب دردوگیتی میاسا       کسی چون  میان  دو  منزل نشیند؟

ای که خورشید زند بوسه به خاکت زادب         ز فروغ  تو کند جلوه گری  ماه به  شب

توئی  آن  گل که  ز پیدایش  گلزار وجود          بلبلان  یکسره  خوانند به نام  تو خُطب

نیست  در  آینۀ   ذات  تو  جز  نور  خدا          نیست  در چهرۀ  تابان تو جز جلوۀ حق

آیت  صولت  و مردانگی و شرم  و وقار         مظهر عزّت و آزادگی  و فضل  و ادب

نور  حق  ماه   بنی   هاشم  شمع   شهدا          میوۀ   باغ   علی   میر شجاعان  عرب

منبع  جود  وعطا  مظهراخلاص وصفا           زادۀ   شیر  خد ا  خسرو  فرخنده  نسب

نظر  لطف  و عنایت  ز من  ای   شاه  مپوش            که  مرا جان به  هوای تو  رسیده  است  به لب

نکند  عاشق   کوی   تو  تمنای   بهشت         کز حریمت  دل  افسردۀ  ما یافت  طرب

درره عشق رساهرکه به مطلوب رسید          دگر از  دامن  جانان  نکشد  دست  طلب

جهان زخرمی امشب بهشت روح افزاست       به هرکجا که روی خیمۀ طرب  برپاست

ز چهرۀ  فلک امشب چو در جبین  زمین         نشان   شادی  و  آثار   خرمی   پیداست

مگر جما ل خدا گشته  جلوه گر  کامشب        سرای فاطمه غرق فروغ ونوروضیاست

ز من مپرس جهان را دلیل شادی چیست       ز من  مپرس فلک رابساط  بزم  چراست

به هوش باش  درامشب که ساکنان فلک        نــدا   کنند   که   میلاد  سـید الشـــهداست

رسید  مژدۀ  رحمت  که  درحریم  علی        قدم  نهاده  عزیزی  که  مادرش زهراست

شهی که   منشی دیوان اوست کلک قدر        شهی که درکف  فرمان او زمام قضا ست

چه صورتی که مصوردراوست  صورت حق        چه سیرتی که مجسم دراوصفات خداست

دری که  زیورفرش است و  گوشوارۀ عرش         گلی که زینت دوش رسول هردوسرا ست

حسین (ع) سرور آزادگان  و جانبازان        حسین (ع)  مظهر  الطاف  خالق  یکتاست

بلند  مرتبه   شاهی  که  بر اریکۀ  حق        لوای   سلطنت   او    همیشه   پابرجا ست

 ز آستان  تو  شاها چسان  رود بیرون        کسی  که  چشم امیدش  به رحمت فرداست

مرا  ز نامه سیاهی چه  باک  درصف حشر         که چون حسین شفیعی مرابه روز جزاست

"رسا"  چگونه  برآید  ز عهدۀ مدحت        که  پیش قدر  بلند  تو  پست  طبع  رساست